فوتبال ما مدت مدیدی را با یاد خاطرات شیرین سال‌هایی که باشگاه‌های عربی زنگ تفریح همتایان ایرانی‌شان بودند در غفلت سرکرده و هنوز هم از این خواب غفلت بیدار نشده؛ کما اینکه اگر امروز هم به خود بیاید، کمی دیر است. عملکرد سپاهان و شهرخودرو در مسابقات امسال به ‌قدری ضعیف بوده که آن را یک بیدارباش برای لیگ برتر بخوانیم؛ هرچند می‌دانیم از ابتدا نیز از این دو نماینده ما انتظار قهرمانی آسیا نمی‌رفت.

شهرخودرو در 5 بازی آسیایی نخست تاریخش (با احتساب پلی‌آف) موفق به گلزنی نشد و تنها از السیلیه قطر گل نخورد‌. طلایی‌های اصفهان نیز سوای یادگاری قشنگی که در شهر العین برجای گذاشتند، در سه دیدار اخیرشان 7 گل از دو مدعی امسال لیگ قهرمانان آسیا دریافت کرده‌اند، بدون اینکه گلی به ‌ثمر برسانند. هر چقدر نماینده مشهد در لیگ هم آمار متوسطی در دفاع و حمله داشت، سپاهان در هر دوی این آمار سومین تیم برتر لیگ بود.

شاید همین نمایش شاگردان نویدکیا اگر مقابل التعاون یا شباب الاهلی اجرا می‌شد، اسطوره فوتبال اصفهان دوران سرمربی‌گری‌اش را با شش امتیاز استارت می‌زد. اما به هر ترتیب، استیصال دو پرچمدار فوتبال باشگاهی ایران در گلزنی به حریفان و گل نخوردن از آنان گواه این است که میانگین گل نازل لیگ برتر در فصول اخیر مربوط به سیستم دفاعی باشگاه‌های داخلی نیست؛ بلکه از خلأهای فنی ناشی می‌شود که گویا پرداختن به آنها برای کسی سودی ندارد.

آنچه در گروهی آسیا به مشهدی‌های حذف شده و سپاهانی‌های کم‌امید لطمه زد، بی‌ثباتی‌ها روی نیمکت بود؛ بی‌ثباتی‌هایی که از بی‌برنامگی و بی‌توجهی مالکان دو باشگاه به دستاوردهای آسیایی پیش رو نشأت می‌گرفت. اگر در اصفهان قرار بر کار با محرم بود، قرارداد وی می‌توانست زودتر بسته شود تا شاگرانش هماهنگ‌تر در آسیا بازی‌کنند و سرمربی آینده‌دار سپاهان عاجزانه نگوید که نمی‌تواند برای آسیا کاری انجام دهد. در شهرخودرو نیز جدای از نقدهای صحیحی که به انتخاب سیدمهدی رحمتی شد، حداقل می‌شد نگذاشت تیم با پنجره بسته و جلسات تمرینی اندک زیر نظر سرمربی جدید عازم قطر شود؛ آن ‌هم با دو سنگربان کم‌تجربه.

نه عنابی‌های مشهد و نه طلایی‌پوشان اصفهان بابت شکست و حذف شماتت نمی‌شوند. اما آنچه از هر دو انتظار می‌رفت و در شهرخودرو دیده نشد (و در سپاهان کمابیش به چشم خورد)  یک آماده‌سازی درخور برای حضور با حداکثر قوا در این میادین بود. حضور در چنین آوردگاه‌های آسیایی برای هر باشگاهی یک فرصت بی‌نظیر است برای تجربه‌اندوزی و ایجاد ارتباط با غول‌های باشگاهی که در همسایگی‌اش فعالیت می‌کنند؛ همان‌طور که التعاون عربستان، شارجه امارات و الشرطه که لیگ کشورش به شکل بسیار نامنظمی برگزار می‌شود قدر این موهبت را دانستند؛ اما دو تیم شایسته و بازیکن‌ساز کشورمان بیشتر از گشودن چشم روی این موقعیت، آن را مانند کبوتری از دستانشان به آسمان فرستادند.