استقلال در لیگ نوزدهم به شدت در بخش‌های دفاعی خود ضعف داشت و به گواه کارشناسان اگر در نیم فصل دوم می‌توانست با جذب بازیکنان جدید این نقیصه را برطرف کند چه بسا قهرمان لیگ هم می‌شد اما اوضاع آشفته مدیریتی در این باشگاه سبب شد هیچ ‌یک از تصمیم‌گیران باشگاه سراغ برطرف کردن ضعف‌های اصلی این تیم نروند و با همان وضعیتی که نیم فصل اول را به پایان برده بودند وارد نیم فصل دوم شوند. در این میان باید توجه داشت که فقدان گزینه‌های مناسب نیز برای استقلال دردسرساز بود و این باشگاه نمی‌توانست بازیکنان قابل قبولی را بیابد و از طرفی جذب بودورف نیز برای استقلال هیچ ثمره‌ای نداشت و موجب شد این باشگاه دوباره متحمل ضرر‌های مالی شود. سوابق قهرمانی استقلال در لیگ برتر اما به وضوح نشان می‌دهد که این باشگاه در هیچ دوره‌ای بدون برخورداری از خط دفاع منظم و سختگیر که در طول فصل میانگین گل خورده کمی را از خود برجا بگذارد، قهرمان لیگ برتر نشده‌ است اما در فصل نوزدهم استقلال بیش از 30 بار دروازه خود را به روی حملات حریف باز شده دید و حتی در جام حذفی نیز که پیکاری متفاوت بود نتوانست میانگین گل‌های خورده خود را کاهش دهد و اشتباهات مکرر مدافعان و دروازه‌بان استقلال سرنوشت را به نقطه‌ای برد که استقلال دو جام را توأمان از دست داد.

 این وضعیت درباره قهرمانی دیگر تیم‌ها هم صدق می‌کند و غالب قهرمان‌ها در شرایطی به این مهم نائل شده‌اند که از خطوط دفاعی مناسبی بهره بردند. همین دلایل روشن است که تصمیم‌گیران در باشگاه استقلال پیش از شروع لیگ بیستم علاوه بر آنکه قرارداد همه مدافعان خود را تمدید کردند، دو بازیکن جدید نیز در این پست به خدمت گرفتند تا تعداد مدافعان خود را به عدد 7 برسانند! اما پرسشی که یارگیران باشگاه استقلال باید به آن پاسخ دهند این است که چرا این تعداد مدافع مدعی بازی در ترکیب تیم لیگ بیستم حضور دارند و منطق جذب این تعداد مدافع چه بوده است؟

 آیا چنین سیاستی برای سرمربی آینده استقلال دردسرساز نخواهد شد؟ روشن است که استقلال با هر روشی وارد میدان شود، تعداد قابل توجهی از این بازیکنان ناچارند روی نیمکت بنشینند و مضاف بر آن چنانچه سرمربی بعدی استقلال به ترکیب اصلی خود دست یابد آنگاه ورود نیم بیشتری از مدافعان کنونی به ترکیب استقلال سخت و شاید غیرممکن خواهد شد، مگر آنکه مصدومیت یا محرومیتی برای بازیکنان فعلی ایجاد شود اما در شرایط عادی نیمکت‌نشینی‌های پی‌درپی مدافعان استقلال قطعی است و سرمربی استقلال با مصائب بسیاری مواجه خواهد بود.

از میان مدافعانی که استقلال به خدمت گرفته محمدحسین مرادمند شانس بیشتری برای قرارگرفتن در ترکیب چهار نفره دفاع استقلال را دارد. احتمال می‌رود اگر نام او بعد از پایان محرومیت باشگاه استقلال از پنجره نقل و انتقالات وارد لیست شود، مدافع تازه‌وارد در قلب خط دفاع تیمش بازی خواهد کرد. از محمد دانشگر نیز به عنوان زوج قطعی مرادمند یاد می‌شود و شاید این سؤال به وجود آید که در این شرایط تکلیف روزبه چشمی چه می‌شود که در پاسخ باید گفت احتمالاً او یک خط جلو‌تر خواهد رفت تا شاید قدری هم از ترافیک خط دفاع کاسته شود. با این حال انتقال چشمی به خط میانی نیز موجب کاهش تنش‌های احتمالی در قلب دفاع استقلال نخواهد شد و پیش‌تر هم مشاهده کردیم که تعدد بازیکن در برخی پست‌ها چه مشکلاتی را برای مربیان استقلال به وجود آورد و موجب جدایی بازیکنانی شد که اگر با مدیریت بهتری در استقلال مواجه می‌شدند می‌توانستند به بازیکنان تأثیرگذاری در استقلال تبدیل شوند.

به واقع در استقلال مدیریت مناسبی برای جذب بازیکنان جدید انجام نشده و منطق جذب مدافعان متعدد برای این تیم چالش‌هایی را ایجاد خواهد کرد. از همین فاصله تا شروع لیگ بیستم قابل پیش‌بینی است که بازیکنانی همچون طاهرخانی، غلامی، یزدانی و حتی موسوی شانس کمتری در قیاس با دیگر بازیکنان برای ورود به ترکیب اصلی دارند. حال شاید اگر استقلال با روش 3 دفاع وارد لیگ بیستم شود ماجرا قدری متفاوت خواهد شد اما بسیار بعید است که سرمربی جدید، استقلال را با کپی‌برداری از اصول دفاعی استراماچونی راهی رقابت‌ها کند و به احتمال خیلی زیاد استقلال با دو دفاع متمرکز و دو دفاع کناری گام به لیگ بیستم خواهد گذاشت.

وضعیت بازیکنان فوق‌الذکر وقتی حاد‌تر می‌شود که می‌بینیم آنها برای بازی در پست دفاع راست یا چپ نیز از شانس حداقل برخوردارند و حضور وریا غفوری به عنوان دفاع راست و یکی از میان میلیچ یا زکی‌پور در دفاع چپ به تقریب قطعی به نظر می‌رسد مگر در مواقعی که شاید سرمربی استقلال بخواهد از وریا یک خط جلو‌تر استفاده کند تا شاید فرصت بازی به یکی همچون غلامی یا موسوی برسد.

شاید یکی از دلایلی که سبب شد استقلال ناخودآگاه با این تعداد مدافع مدعی حضور در ترکیب اصلی مواجه شود، محرومیت نقل و انتقالاتی تا پرداخت دیون شفر باشد. بعید نیست مدیران استقلال برای اینکه از بحران‌های بزرگتر جلوگیری کنند قرارداد تمام بازیکنان را تمدید کرده‌اند تا احیاناً اگر نتوانستند حقوق شفر را پرداخت کنند، فرصت بازی گرفتن از بازیکنان قبلی را از دست ندهند. در واقع این سیاست در باشگاه استقلال اعمال شده تا از اتفاقات ناگوار حاصل از کمبود بازیکن جلوگیری شود اما دود این تصمیم در چشم سرمربی بعدی استقلال و بازیکنانی خواهد رفت که شاید تصور می‌کردند با تمدید قرارداد خود بتوانند از جایگاه ثابتی در خط دفاع برخوردار شوند اما در عمل شاهدیم که استقلال آنقدر مدافع جدید در ترکیب خود دارد که حتی می‌تواند 2 تا 3 بازیکن خود را به دیگر تیم‌ها قرض دهد.

احتمال غریبی نیست که بعد از باز شدن پنجره نقل و انتقالاتی استقلال، سرمربی جدید از باشگاه بخواهد روی نام یکی، دو بازیکن قلم قرمز بکشد و دست کم آنها را به دیگر تیم‌ها قرض دهند تا ترافیک شدیدی که در این خط ایجاد شده از بین برود. شاید اگر بخشی از این بازیکنان همچون روزبه چشمی می‌توانستند در یکی، دو پست دیگر به میدان بروند، می‌شد حضورشان را توجیه کرد اما به جز چشمی دیگر بازیکنان از کیفیت آنچنانی برای بازی در پست‌های دیگر برخوردار نیستند و بعید هم هست که با توجه به ترافیکی که در دیگر خطوط وجود دارد، مربیان آینده استقلال به این سمت و سو بروند.

به این اسامی دوباره نگاه کنید: محمد دانشگر، روزبه چشمی، سیاوش یزدانی، عارف غلامی، شاهین طاهرخانی، محمدحسین مرادمند، احمد موسوی. استقلال چگونه می‌تواند حضور این همه مدافع را مدیریت کند؟