گزارش 

 تام همیلتون   

 

یولین ناگلزمان مربی لایپزیگ قبل از بازی یک‌چهارم ‌نهایی مقابل اتلتیکومادرید از تایلر آدامز و بقیه بازیکنانش خواست از سایه بیرون بیایند و آن نور روشنی را که همواره برای ستاره سابقشان، تیمو ورنر می‌درخشید، در آغوش بگیرند.

ورنر خودش را با زندگی جدید در لندن و تیم چلسی منطبق می‌کند اما از آپارتمانش مشاهده کرد تیم سابقش چطور درخواست ناگلزمان را اجابت کرد و این هافبک تیم ملی آمریکا، آدامز، غیرمحتمل‌ترین بازیکن تیم بود که گل پیروزی را زد تا لایپزیگ، 11 سال بعد از تأسیس رسمی باشگاهش برای نخستین بار به جمع 4 تیم برتر لیگ قهرمانان اروپا برود.

اتلتیکو قبل از مسابقه شانس بیشتری داشت، می‌گفتند با آسان‌ترین قرعه مواجه شده اما از نظر تاکتیکی کم آورد. لایپزیگ اما فوق‌العاده روان بازی کرد؛ آنتی تز بازی شیوه روخی بلانکو که مبتنی بر ترس از فضای بسته است قبل از آنکه مجبور شوند از غنای هجومی‌شان استفاده کنند. اتلتیکو می‌خواست کشتی بگیرد اما لایپزیگ ایده‌های خودش را داشت. این پیروزی را به حساب هوش تاکتیکی ناگلزمان بگذارید و تأیید درک عالی‌اش از جریان 90 دقیقه‌ای بازی به نحوی که برای هر تعویضش برنامه داشت.

وقتی ژوائو فلیکس در دقیقه 58 به بازی آمد به نظر می‌رسید دیگو سیمئونه یک برگ برنده دیگری از کلاهش بیرون آورده مثل مارکوس یورنته در بازی یک‌هشتم ‌نهایی مقابل لیورپول در اسفند. فلیکس از استعداد خودش استفاده کرد و با نفوذ به سمت راست لایپزیگ، لوکاس کلوسترمان که غیر از این صحنه عالی بود، مجبور به خطا کرد و خودش پنالتی را گل کرد. این سوپرتعویض 113 میلیون پوندی می‌توانست بلیت اتلتیکو به نیمه‌نهایی باشد اما یک بازیکن تعویضی دیگر بود که تیتر اخبار را به خود اختصاص می‌دهد. همینطور که فلیکس داشت برای خود در ذهنش نقشه پیروزی در مسابقه را می‌ریخت، ناگلزمان خنثی کردن این نقشه را در سر می‌پروراند و آدامز را به کنار زمین فرستاد.

مأموریت اول این بازیکن این بود که خلأ به وجود آمده در دفاع لایپزیگ که ناشی از حرکات فلیکس بود را پر کند و او را از کار بیندازد. آدامز در دفاع، بین بال-مدافع راست تا هافبک وسط در حرکت بود و به شدت از سوژه خودش مراقبت می‌کرد؛ در حمله اما او هرگز در 28 مسابقه برای لایپزیگ گل نزده بود و این کار به دیگران محول شده بود اما بعد از جدایی ورنر دیگر این خبرها نبود، همه چیز عوض شده است.

در میانه وظایف دفاعی آدامز یک فرصت هجومی نادر پیش آمد. این موقعیت نتیجه فلسفه ناگلزمان بود: فرصت را تصاحب کنید و در موقعیت فوتبالی، معادل آفتاب‌پرست باشید. وقتی آدامز خودش را به محوطه جریمه اتلتیکو نزدیک کرد، فضایی برایش ایجاد شد که معمولاً با آن آشنا نیست.

مارسل سابیتزر یک توپ عمقی دقیق برای مدافع چپ استثنایی تیم، آنجلینو فرستاد که او پاس به عقب داد و آنجا آدامز بود که روی خط محوطه جریمه قرار داشت. او تأملی کرد تا آماده زدن ضربه شود، بعد با پای راستش به توپ نواخت. توپ به استفان ساویچ خورد و تغییر جهت داد تا یان اوبلاک، بهترین دروازه‌بان جهان مغلوب شود. ناگلزمان جشن شادی گرفت و آدامز در حالی که بیشتر شگفت‌زده بود تا هیجان‌زده، در محاصره دوستان و هم‌تیمی‌ها قرار گرفت. آدامز بعد از مسابقه گفت: «از این جور محاصره‌ها استقبال می‌کنم!»

آدامز خیلی وقت است که بازیکن چندپسته و همه کاره لایپزیگ به حساب می‌آید -او می‌تواند همه جای دفاع و خط میانی بازی کند- و این وظیفه بسیار سخت و غالباً قدرناشناخته‌ای است. او چسب تیمی است که معمولاً چندان مورد تحسین قرار نمی‌گیرد اما آنها که نزدیک به باشگاه هستند، می‌گویند بازیکنان این تیم جدانشدنی هستند. با آنها که آدامز را می‌شناسند، صحبت کنید تا متوجه شوید چندان از بازی او در این دیدار شگفت‌زده نشده‌اند. جس مارش مربی اف‎سی سالزبورگ که چهار سال در نیویورک و به عنوان کمک مربی در لایپزیگ مربی این بازیکن 21 ساله بوده، به شما خواهد گفت که آدامز آرزوی هر مربی است. او درک خارق‌العاده‌ای از بازی دارد و بازی خوانی‌اش کم‌نظیر است. او همواره به سبک خودش در روند بازی تأثیرگذار است اما نه از آنها که تیتر اخبار را به خود اختصاص دهند.

اما پنجشنبه شب در مقابل جایگاه خالی از تماشاگر در لیسبون پرتغال، هفت هفته بعد از آخرین مسابقه رسمی‌شان، آدامز درخواست ناگلزمان را اجابت کرد. او یکی از آن استعدادهای درخشان و جوان تیم ملی آمریکا است که در اروپا نامی برای خود دست و پا می‌کند. با کریستین پولیشیچ چلسی، وستون مک کنی در شالکه و جووانی رینا در بوروسیادورتموند، تیم ملی آمریکا استخوان‌بندی محکم و قابل اتکایی در 12 سال آینده خواهد داشت. به نظر می‌رسد انگار هر هفته قرار است یک استعداد در تیم ملی مردان آمریکا خودش را ثابت کند و می‌توان انتظار داشت هر بار یک صفت خاص و بی‌سابقه را به خودشان اختصاص می‌دهند. حالا آدامز اولین بازیکن تیم ملی مردان آمریکا است که در یک‌چهارم ‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا موفق به گلزنی می‌شود. مطمئناً افتخارات بیشتری در راه است.

حالا مبارزه پیش روی لایپزیگ تکرار هنرش در برابر پاری‌سن‌ژرمن است. قطعاً پاریسی‌ها مثل اتلتیکو عقب نمی‌نشینند؛ دایوت اوپامکانوی فوق‌العاده باید راهی پیدا کند که نیمار را از بازی بیرون کند یعنی همان کاری که در این مسابقه با دیگو کاستا کرد اما ناگلزمان برای این بازی برنامه خواهد داشت. چشم او به یوسف پولسن و پاتریک شیک است که فشار بیاورند و طرح تاکتیکی پاری‌سن‌ژرمن را خنثی کند، سابیتزر را برای پرسه زدن در وسط زمین دارد، آنجلینو و نوردی موکیله را برای سانتر کردن مورد استفاده قرار می‌دهد و کوین کمپل را مقابل خط دفاع سه نفره‌اش می‌گذارد تا دائماً از آنها حمایت کند و بعد به نیمکت نگاه می‌کند تا تغییر لازم را صورت بدهد.

حتی بدون ستاره سابقشان در خط حمله، ورنر -که در فصل 2020-2019 توانست 34 گل بزند-لایپزیگ تیم بسیار خطرناکی در حمله به نظر می‌رسید تا اینکه اتلتیکو، فلیکس را آورد. آنها این توانایی فوق‌العاده را دارند که از سیستمی به سیستم دیگر، از چینشی به چینش دیگر، از دفاع به حمله و برعکس تغییر وضعیت دهند. آنها وحشتی ندارند، در خونشان چنین چیزی وجود ندارد.

آدامز بعد از بازی گفت: «ما با این پیروزی‌ها خودمان را گم نمی‌کنیم. همچنان برای خود هدف تعیین می‌کنیم و بعد برای عبور از آن تلاش می‌کنیم. ما فقط به دنبال این هستیم که هر بازی بهتر شویم.»

باشگاه همچنان برای رسیدن به اهداف بزرگتر گام بر می‌دارد و بازیکنانش هم همینطور. آدامز مثال کاملی از این جهت است و در شبی که بیشتر تمرکز روی کسی بود که در خط حمله لایپزیگ حضور نداشت، یک قهرمان غیرمحتمل برخاست و پاسخ داد.

ورنر را ندارید؟ مشکلی نیست.

منبع: ESPN