ستیز پنج تیم استقلال، سپاهان، تراکتور، شهر خودرو و فولاد خوزستان برای کسب دو سهمیه آسیایی باقی‌مانده به جالب‌ترین مسأله در چهار هفته باقی‌مانده از نوزدهمین دوره رقابت‌های لیگ برتر فوتبال کشور تبدیل شده است.
پیش‌تر نیز چنین رویدادهایی را کم و بیش در این لیگ پرحادثه و البته پرحاشیه شاهد بوده‌ایم اما کمتر رخ داده بود که در فاصله‌ای اندک تا پایان راه سه تیم (استقلال، سپاهان و تراکتور) با امتیازی برابر و فقط به حکم تفاضل گل در رده‌های دوم تا چهارم جدول خانه کرده باشند و یک تیم دیگر (شهر خودرو) تنها 2 امتیاز از آنها کمتر داشته باشد و فولاد نیز چنانچه تک‌بازی عقب‌افتاده‌اش را فتح کند شانه به شانه استقلال، سپاهان و تراکتور بساید و در شرایطی کاملاً برابر با آنها جای گیرد.
سرنوشت در دست خود «آنها» است
با این اوصاف بدیهی است که سرنوشت پنج تیم فوق در کورس آسیایی شدن بستگی به تلاش خودشان و نتایجی خواهد داشت که در هفته‌های پایانی لیگ می‌گیرند و هر تیمی که ضایعات و اشتباهات کمتری داشته باشد، به پرسپولیسی خواهد پیوست که به سبب کسب چهارمین قهرمانی متوالی‌اش مجوز شرکت مجدد در جام باشگاه‌های آسیای فصل 2021 را از هفته گذشته و به واقع چهار هفته قبل از پایان مسابقه‌ها به دست آورده است و البته توفیق این تیم در این زمینه از همان اواسط فصل و پس از به راه افتادن مجدد رقابت‌ها و پایان تعطیلی چهار ماهه مرتبط با رواج کرونا قطعی نشان می‌داد. فاصله زیادی که بین قرمزها و نزدیک‌ترین رقبایش ایجاد و هر هفته بیشتر شد و اینک به 17 امتیاز رسیده، چیزی نبوده که لا‌اقل برای تعقیب‌کنندگانی از این دست و با توانی به این میزان قابل جبران باشد و به این ترتیب جنگ سایرین نه برای سکوی نخست بلکه فقط برای نیل به دیگر سهمیه‌ها شدیدتر شده است. با این شرط و ارفاق و امتیاز اضافی که اگر فاتح جام حذفی یکی از همین تیم‌ها (پرسپولیس و تعقیب‌کنندگان ارشد آن) باشد تیم چهارم لیگ نیز آسیایی خواهد شد.
رقبایی بدون حواشی
در معدودی از موارد طی سال‌های گذشته، لیگ برتر در شرایطی به روزهای پایانی‌اش می‌رسید که هر پنج یا ششم تیم صدر جدول شانس قهرمانی و یا حداقل دوم و سوم شدن و کسب سهمیه قاره‌ای از این طریق را داشتند اما امسال به سبب قبضه شدن مسابقه‌ها توسط پرسپولیس، فقط سهمیه‌های آسیایی است که می‌تواند در هفته‌های پایانی جنگ‌هایی اساسی را ایجاد کند. پرسپولیس، استقلال، سپاهان، شهر خودرو همین حالا و به واقع از اواخر مرداد و در اوایل شهریور باید در فصل به تعویق افتاده لیگ قهرمانان آسیا هم بخت‌آزمایی کنند تا مشخص شود کدام‌یک می‌توانند از معابری سخت عبور کرده و به مرحله حذفی مسابقات برسند. این در حالی است که اواخر سال پیش در دو هفته نخست از مرحله گروهی لیگ قهرمانان 2020 آسیا اغلب نتایجی ضعیف برای چهار تیم فوق و به‌ویژه سرخابی‌های پایتخت به ثبت رسید و امیدها به یأس گرایید و احیای این تیم‌ها در ادامه راه هرچند غیر‌ممکن نخواهد بود اما به سختی حاصل خواهد آمد و به کوششی بزرگ نیاز است تا تیم‌های مذکور را در جاده طولانی فینال و قهرمانی حاضر ببینیم و شاهد قربانی شدن آنان توسط رقبایی نباشیم که اگرچه بدون ایراد و ضعف نیستند اما از نمایندگان ما ساخته و پرداخته‌تر هستند و بازگشت‌شان به صحنه لیگ داخلی با حواشی متعددی همراه نشده که لیگ ما بدان دچار شده است. رقبای آسیایی ما اخیراً و بدون حرف و حاشیه‌ای خاص لیگ‌های خود را دوباره به جریان انداخته و به مرزهای پایانی آن رسانده‌اند و به همین سبب هم بدن‌هایی قوی‌تر و آماده‌تر دارند و هم ذهن‌ها و مغزهایی که برای نتیجه‌گیری در این شرایط دشوار مهیاتر هستند و تخدیر و مغشوش نشده‌اند.
دلایل یک فترت 28 ساله
برنده این کورس ویژه و سه تیمی که به پرسپولیس در آسیا می‌پیوندند، هر یک از مدعیان فوق باشند، این فرضیه و به واقع توصیه جدی وجود خواهد داشت که تا زمانی که حضور تیم‌های ما در پیکارهای آسیایی با تدارکات و روش‌هایی همراه و تقویت نشود که رسیدن به فینال و قهرمانی را موجب گردد، حتی پیکارهایی شدیدتر از رقابت‌های قریب‌الوقوع بین مدعیان بالای جدول‌نشین در لیگ نوزدهم چیزی بجز یک هیجان صرف اضافی و یک پیکار کم‌ارزش نخواهد بود، هیجانی که نشان می‌دهد هرچند تیم‌های ما برای ارتقا در جدول محسناتی تقریباً برابر و کیفیت‌هایی بالنسبه یکسان دارند اما به محض ورود به آسیا کوچکی‌ها و ناکارآمدی‌هایی را نزد خود حس می‌کنند که با داشتن آن هرگز نمی‌توان در یک قاره پیشتازی کرد و اگر جز این بود، فترت و دوری تیم‌های ایرانی از عنوان قهرمانی جام باشگاه‌های آسیا اینقدر طولانی (28 ساله) نمی‌شد.