رامتین جباری
چی فکر می‌کردیم چی شد!؟
«من اشتباه بازیکنانم را خواهم بخشید اما هرگز آنها را نمی‌بخشم اگر با تمام وجودشان نجنگند.» عبارتی که هشت سال محور اتحاد تیم ملی بود.
انتخاب جانشین کی‌روش جدی‌ترین چالش مهدی تاج شد. گزینه‌های جانشین را مازیار ناظمی به خط کرد؛ زیدان، مورینیو، کلینزمن، رنار و بلان که در نهایت مارک ویلموتس راهی ایران شد! مربی ۵۰ ساله بلژیکی با ۱۴ سال تجربه کار در شالکه، سنت‌ترویدنس، بلژیک و ساحل‌عاج. ویلموتس اسمی متوسط در اروپا، با کارنامه‌ای نه چندان درخشان اما بالاتر از سطح فوتبال ایران بود: «به عقب برنمی‌گردم و نگاهم به آینده است. من اعتقاد دارم تجربه خریدنی نیست و باید برای آن جنگید!»
اما وقتی بعد از باخت به بحرین تیم را رها کرد و پیش از مسابقه حساس با عراق نامه فسخ را فرستاد، ثابت کرد جنس نگاهی که به آینده دارد ورای انگیزه‌های تیمی است و برای آنچه که می‌جنگد نیازی به اتحاد با تیم ملی نداشت!
تجربه تلخ و پرهزینه ویلموتس، فیل‌ها را یاد هندوستان انداخت. چمن زرد شده پک، رنکینگ آسیا، وضعیت تیم در مرحله پیش‌مقدماتی، اردوهای نرفته، تدارکات نداشته، بازی‌های دوستانه نکرده و مهم‌تر شخصیت بر باد رفته، تیم ملی را زودتر از چیزی که تصور می‌شد دلتنگ کی‌روش کرد.
«به تقویم فیفا اکتفا نکنید. فیفا مسئولیتی در قبال پیشرفت ایران ندارد. فاصله ما با تیم‌های سطح یک دنیا با کار بیشتر کمتر می‌شود و کار بیشتر نیازمند زمان بیشتر است.»
دغدغه کی‌روش کار بیشتر بود ولی فوتبال ایران به راه دیگری رفت. راهی که تیم ملی اولویت شماره یک‌اش نبود. تیم حمایت نشد؛ فدراسیون از پس رابطه سازنده با باشگاه‌ها برنیامد، باشگاه‌ها علاقه‌ای به تعامل نداشتند و بدتر رسانه‌های جریان اصلی که بدون مراعات شأن تیم ملی به پایگاه تخریب کی‌روش تبدیل شدند.
به بهانه تولد کی‌روش، ایرانی‌ها در شبکه‌های اجتماعی عکس‌هایش را به اشتراک گذاشتند، تبریک گفتند و در اوج بحران کرونا و جنگ ویروسی، با نوستالژی تیم کی‌روش از «چی فکر می‌کردیم چی شد» نوشتند. در بین‌شان اما خبرنگارانی هم برای کی‌روش رمانتیک شدند که باور نکردنی بود!
«آبی که از زیر پل گذشت، برنخواهد گشت. امروز نه گریه می‌کنم، نه لبخند می‌زنم.» این را کی‌روش گفت و رو به خبرنگارها ادامه داد: «تا دیروز کجا بودید؟»