«هی دختره، ... » اولین جمله‌ای که کارِن بِرَدی در اتوبوس باشگاه بیرمنگام از یکی از بازیکنان تیم شنید، می‌توانست برای زنان زیادی به معنای پایان کار در یک محیط به شدت مردانه باشد اما اولین تصمیم او نشان داد که چرا خیلی زود لقب «بانوی آهنین فوتبال» و «بانوی اول فوتبال» را به او دادند. بردی بعد از یک جواب دندان‌شکن به بازیکن خاطی، او را در لیست فروش گذاشت و آن بازیکن دیگر هرگز برای بیرمنگام بازی نکرد تا مشخص شود مدیر اجرایی 23 ساله باشگاه، علی‌رغم اینکه در ظاهر دختری شکننده و کم‌رو است اما قرار نیست خیلی راحت پا پس بکشد.
مسیر موفقیت فقط از دانشگاه نمی‌گذرد
کارن در دوران مدرسه شاگرد درس‌خوانی بود و حتی توانست جواز حضور در مدرسه‌ای تماماً پسرانه را به دست بیاورد که دختران را با شرایط ویژه‌ای می‌پذیرفت اما وقتی دیپلمش را گرفت، ترجیح داد به جای رفتن به کالج، در کمپانی «ساعتچی و ساعتچی» مشغول به کار شود. شم اقتصادی بردی خیلی بهتر از یک جوان 18 ساله، کار می‌کرد و این را یک سال بعد، وقتی به کمپانی رسانه‌ای لندن (LBC) رفت، نشان داد. او که در بخش بازاریابی کار می‌کرد، توانست دیوید سولیوان، مالک روزنامه‌های دیلی اسپورت و ساندی اسپورت را متقاعد کند که یک قرارداد تبلیغاتی 2 میلیون پوندی با LBC امضا کند.
سولیوان که تحت تأثیر عملکرد بردی قرار گرفته بود، او را به مؤسسه خود برد و به این ترتیب، کارن بردی 20 ساله، یکی از 20 مدیر روزنامه‌های ورزشی سولیوان شد اما پای او وقتی به فوتبال باز شد که تبلیغ فروش باشگاه بیرمنگام را در روزنامه فایننشیال تایمز دید و توانست سولیوان را راضی به خرید این باشگاه کند. به این ترتیب، بردی در 23 سالگی به اولین زنی تبدیل شد که به عنوان مدیر یک باشگاه فوتبال در لیگ برتر، مشغول به کار شد. سولیوان در همان روزهای اول به او هشدار داد که باید دو برابر یک مرد سرسخت باشد و او هم در پاسخ گفت: «خیلی هم کار سختی نیست!» و البته اولین اقدام او برای کنار گذاشتن بازیکن خاطی تیمش نشان داد که ادعایش بی‌دلیل نبوده است.
رویای المپیک در قلب لندن
بردی 17 سال در بیرمنگام ماند؛ سال‌هایی که جایگاه او به عنوان یکی از مدیران موفق لیگ برتر را تثبیت کرد. هرچند این سال‌ها بدون حاشیه هم نبود. در سال 2008 بود که در رابطه با پرونده فساد در فوتبال انگلیس که از سال 2006 به جریان افتاده بود، بردی و سولیوان توسط پلیس لندن دستگیر و بعد از بازجویی، به قید وثیقه آزاد شدند. اتهامات مربوط به عدم پرداخت مالیات و تخلف‌های مالی دیگر بود اما در نهایت در آگوست 2009، بردی از همه این اتهامات تبرئه شد.
یک سال بعد، زمانی که دیوید سالیوان و دیوید گولد، بیرمنگام را فروخته و وستهم یونایتد را خریدند، او نیز راهی لندن شد. وستهم در آن موقع شرایط مالی بدی داشت و بردی کارش در باشگاه را با یک اظهارنظر جالب آغاز کرد. او در مطلبی که در یکی از روزنامه‌ها منتشر شده بود، نوشت: «از طرفداران وستهم تنها یک خواهش دارم. تا زمانی که ما در هیأت مدیره هستیم، قبل از اینکه باشگاه‌تان بار دیگر دچار مشکلات مالی شود، مشکلاتی که نزدیک بود باعث ورشکستگی آن شود، ما را از برج لندن آویزان کنید.»
اما تأثیر مثبت حضور بردی در باشگاه وستهم آنقدر زود خود را نشان داد که او در سال 2011 از سوی نشریه fc business به عنوان مدیر فوتبالی سال انتخاب شد. وستهم با مدیریت بردی نه تنها دچار مشکلات اقتصادی قبلی نشد که یکی از بزرگترین اتفاقات چند دهه اخیر باشگاه با اسباب‌کشی از ورزشگاه آپتون پارک به ورزشگاه المپیک لندن رقم خورد؛ اتفاقی که با پشتکار و پافشاری او ممکن شد.
ورزشگاه المپیک برای رقابت‌های المپیک 2012 لندن ساخته شده بود و علاوه بر وستهم، دیگر باشگاه لندنی، تاتنهام هم به دنبال مالکیت آن بود؛ به طوری که حتی این باشگاه برای کنار زدن وستهم، دست به شنود گفت‌وگوهای تلفنی بردی زد. در نهایت در سال 2013 وستهم صاحب ورزشگاه المپیک شد و در سال 2016 به آن نقل مکان کرد. به این ترتیب، ظرفیت دیدارهای خانگی این تیم از 35 هزار به 57 هزار نفر افزایش پیدا کرد.
یک مبارز تمام عیار
سال‌های حضور بردی در بالاترین سطح فوتبال انگلیس با تولد دو فرزند او همزمان بود و او توانست هر دو مسئولیت را به خوبی مدیریت کند اما بزرگترین چالش زندگی شخصی او در سال 2006 رخ داد؛ زمانی که او بعد از یک چک‌آپ معمولی متوجه شد که دچار آنوریسم مغزی است و زنده ماندنش در هنگام بارداری علی‌رغم این مشکل، چیزی شبیه معجزه بوده است. او در همان سال تحت عمل جراحی مغز قرار گرفت و تنها یک ماه بعد، به سر کار برگشت.
مجموعه فعالیت‌های بردی جوایز زیادی را هم برای او به ارمغان آورد که مهم‌ترین آن، جایزه CBE (نشان خدمت به بریتانیا) در سال 2014 بود؛ به دلیل فعالیت‌های کارآفرینی و کمک به حضور زنان در تجارت.