یکی از ملی‌پوشان قایقرانی با انتقاد از امکانات این رشته و تمرین با قایق‌های فرسوده گفته است: عمر قایق‌هایی که ملی‌پوشان با آن تمرین می‌کنند حداقل 10 سال است، از سوی دیگر هزینه هر فروند قایق 150 میلیون تومان است که رقم بالایی است و امکان تهیه آن نیست.
حتماً شما هم با ما هم‌نظر هستید که یک قایقران نباید اینقدر پرتوقع باشد. شما اگر ورزشکار باشید، حتی بدون قایق هم باید بتوانید افتخارآفرینی کنید و مدال بیاورید اما متأسفانه دیروز یکی از دوستانم که این خبر را خوانده بود، می‌گفت اگر یکی از قراردادهای اشتباه فوتبال که منجر به پرداخت غرامت به مربیان و رفت و آمدهای بی‌حاصل به فوتبال می‌شود را خرج قایقرانی کنیم، می‌شود صد تا قایق نو خرید و پول هم اضافه آورد! البته متأسفانه به نظرم این دوستم چیزی از ورزش حرفه‌ای نمی‌داند.
اصلاً مگر می‌شود در فوتبال ما سالی ده‌ها قراردادِ منجر به شکایت و پرداخت غرامت ثبت نشود؟ لذا بهتر است ورزشکاران قایقرانی، تمرین با قایق فرسوده و حتی بدون قایق را یاد بگیرند و تمرکزشان فقط روی مدال‌آوری باشد و از این مثال‌هایی که دوستم زد هم برای خودشان نزنند. آفرین.

انگشت و معانی کلان آن

همانطور که تمام عالم می‌دانند تیم ملی والیبال مردان ایران با اقتدار سهمیه حضور در المپیک توکیو 2020 را چند روز پیش کسب کرد. پس از کسب این سهمیه، ایگور کولاکوویچ سرمربی تیم ملی انگشت اشاره‌اش را روی بینی‌اش گذاشته و از عکاسی خواسته که هیس گویان، عکس او را به ثبت برساند و سپس در شرحی گفته است که منتقدان و کارشناسان منتقد حالا سکوت کنند و این حرف‌ها.
پس از این اقدام برخی رسانه‌ها به انتقاد از سرمربی تیم ملی والیبال پرداختند و از او خواستند کمی خویشتن‌دار باشد و این حرف‌ها اما به نظر ما ایگور کار بدی نکرده است و با توجه به اینکه ما خیلی مربیان خارجی را دوست داریم و در غالب موارد روی سرمان می‌گذاریم‌شان(!)، باز جای خوشحالی دارد که ایگور از انگشتش به شکل دیگری استفاده نکرده و با همان گذاردن روی بینی و هیس گفتن کار را به
پایان رسانده.
اصلاً بیایید اینگونه فکر کنیم که این علامت در کشور ما یعنی هیس و در کشور ایگور مثلاً به معنی متشکر از انتقادات‌تان است، نه؟ کمی مثبت‌اندیش باشیم و جاهای خوب ماجرا را هم ببینیم خب.