بعد از اینکه فرهاد مجیدی صراحتاً از جذب دو تا سه بازیکن خارجی جدید در استقلال پرده برداشت و اعلام کرد که در روز‌های آتی بازیکنان مورد نظر به خدمت گرفته خواهند شد، تصور بر این بود که بازیکنانی مانند عارف غلامی که با مصدومیت بلند مدت مواجه است، در لیست قرار نمی‌گیرند تا جا برای جذب بازیکن باز شود. نام سعید مهری نیز به عنوان یکی از گزینه‌های خروج از لیست استقلال زمزمه می‌شد اما سرمربی استقلال در اقدامی غیرمنتظره نام احمد موسوی را در فهرست خروج قرار داد. موسوی در شرایطی با این تصمیم مواجه شده که فصل بیستم عملکرد رو به رشدی داشت و تصور می‌شد در فصل جدید بیشتر مورد توجه قرار بگیرد و دقایق حضورش در ترکیب اصلی استقلال فزونی بگیرد. موسوی فصل پیش ۱۰۷۱ دقیقه در ترکیب استقلال به میدان رفت. او در ۱۹ بازی حضور داشت و در ۶ بازی فیکس بود. مدافع-هافبک راست استقلال یک بار هم موفق به گلزنی برای استقلال شد و با اینکه به لحاظ آماری عقب‌تر از هم‌پست خودش وریا غفوری بود اما در زمره بازیکنانی بود که توانست عملکرد قابل دفاعی را از خود بجا بگذارد. احتمال جذب مدافع راست خارجی از چند روز قبل در استقلال شنیده می‌شد اما هیچ‌کس باور نمی‌کرد که نام احمد موسوی در لیست خروج قرار بگیرد.

موسوی می‌توانست با دستمزدی معقول‌تر گزینه مناسبی برای سال‌های آتی استقلال باشد اما ظاهراً فرهاد مجیدی تمایل چندانی به ادامه همکاری با این بازیکن نداشت تا این بازیکن در شرایطی که زمان آن‌چنانی تا شروع لیگ باقی نمانده در فکر انتخاب تیم جدید باشد. نتیجه تصمیمی که سرمربی استقلال اتخاذ کرده به زودی مشخص نخواهد شد و زمان قابل توجهی لازم است تا درباره این تصمیم نظر قطعی داد. البته بعید است که لااقل در این فصل استقلال با وجود برخورداری از وریا غفوری در پست مدافع-هافبک راست با مشکل آن‌چنانی مواجه شود، چون وریا در لیگ بیستم ۱۸۷۰ دقیقه برای استقلال بازی کرد و ۶ گل هم زد و همواره از بهترین بازیکنان تیمش بود. شاید مجیدی به این نتیجه رسیده که وریا همچنان می‌تواند در جناح راست استقلال بدرخشد و احتمالاً با جذب یک بازیکن خارجی-شاید از لحاظ فنی بهتر از موسوی-شرایط تازه‌ای را برای این پست ایجاد کند .

همان‌طور که قابل پیش‌بینی بود، خلف وعده‌های مکرر از سوی مدیران سابق استقلال در نهایت دوباره برای این باشگاه دردسر تازه‌ای را به وجود آورد و شیح دیاباته برای دریافت مطالبات خود از باشگاه استقلال شکایت کرد. دیاباته در زمان عقد قرارداد با استقلال آپشن‌های خاصی را در قراردادش گنجانده بود به طوری که بابت گل‌زنی نیز پاداش جداگانه‌ای باید به حساب او واریز می‌شد اما مدیران سابق استقلال بدون اینکه بنیه مالی خود را در نظر بگیرند، با این بازیکن قرارداد عریض و طویلی را منعقد کردند و در نهایت نیز نتوانستند از عهده پرداخت مبالغ تعیین شده برای این بازیکن برآیند تا این مهاجم مالیایی‌الاصل مجاب به شکایت از باشگاه استقلال شود. البته باشگاه استقلال درصدد است که پرداخت بدهی به این بازیکن را قسطی کند اما با توجه به اینکه پرداخت باید به شکل دلاری انجام شود و احتمالاً بروز نوسانات ارزی نیز در آینده وجود دارد، به نظر می‌رسد که این اقدام باشگاه استقلال از لحاظ ریالی آنها را متضرر کند اما اگر نرخ ارز ثابت بماند از این منظر باشگاه استقلال ضرری متوجه خود نخواهد دید. با این حال باید دید که آیا وکیل شیخ دیاباته که وکیل برانکو ایوانکوویچ هم هست آیا راضی به این کار خواهد شد یا خیر؟! معمولاً بازیکنان خارجی بعد از طرح شکایت از باشگاه خواستار تمام مطالبات خود می‌شوند و با باشگاه‌ها مماشات نمی‌کنند و در سابقه شکایت‌هایی که از باشگاه استقلال شده نیز موردی یافت نمی‌شود که بازیکن یا مربی خارجی با پرداخت قسطی حقوقش موافقت کرده باشد و باید دید رایزنی‌ها با وکیل سابق برانکو در نهایت چه نتیجه‌ای برای استقلال به همراه خواهد داشت.

اما درعین حال که دیاباته از باشگاه استقلال شکایت کرده و خبرش در رسانه‌ها نیز دست به دست شده، هروویه میلیچ نیز به دنبال اقدامات مشابهی است تا طلب 450 هزار دلاری خود از باشگاه استقلال را زنده کند. میلیچ حتی به مدیران باشگاه استقلال گفته بود که حاضر است دوباره به این تیم بازگردد تا باشگاه استقلال لااقل از پرداخت حقوق عقب‌افتاده این بازیکن ضرر کمتری کند و بتواند دوباره این بازیکن را به کار بگیرد اما فرهاد مجیدی با بازگشت دوباره میلیچ مخالفت کرد. به این ترتیب میلیچ نیز اگر با باشگاه استقلال به توافق نهایی نرسد، در روزهای آتی متوسل به فیفا خواهد شد تا مطالبات خود را از باشگاه استقلال بگیرد. شاید اگر مدیران سابق باشگاه استقلال در عقد قرارداد با بازیکنان جدید بیشتر دقت می‌کردند و بنیه باشگاه خود را در نظر می‌گرفتند این اتفاقات رخ نمی‌داد اما در زمان مدیریت سعادتمند و نه در دورانی که مددی مدیریت استقلال را در دست گرفت، هرگز مدیریت هزینه نشد و استقلال بدون در اختیار داشتن بودجه کافی زیر تعهدات بزرگ رفت.

 

احتمال فسخ قرارداد با اسپانسر استقلال

اما درعین حال که شکایت بازیکنان خارجی به شدت باشگاه استقلال را تهدید می‌کند، از درون این باشگاه خبر می‌رسد که مصطفی آجورلو به دنبال فسخ قرارداد با شرکتی است که اکنون اسپانسری را به عهده دارد و از برند و فضای تبلیغاتی این باشگاه به سود خود بهره می‌گیرد. گفته می‌شود مدیرعامل باشگاه استقلال از این شرکت خواسته برای تمدید قرارداد 300 میلیارد تومان پرداخت کند اما مدیران شرکت مورد نظر زیر بار چنین پیشنهادی نرفته و باشگاه استقلال در آستانه فسخ قرارداد با شرکت مورد نظر قرار گرفته است. با توجه به اینکه از سوی مدیرعامل باشگاه استقلال اعلام نشده چه گزینه‌ای برای جانشینی این شرکت در نظر گرفته، این نگرانی وجود دارد که در صورت فسخ با اسپانسر کنونی، باشگاه استقلال با مشکلاتی در راستای جذب اسپانسر جدید مواجه شود و نتواند در شرایطی که حقوق بازیکنان را پرداخت نکرده و از سویی شکایت خارجی‌ها هم به زودی از راه خواهد رسید، اسپانسر جدید خود را معرفی کند و از پس مشکلات مالی آتی برآید.

 دوشغله بودن نوشادی در استقلال!

بهزاد نوشادی از سوی فدراسیون فوتبال مأمور شده تمرینات بدن‌سازی تیم ملی فوتبال زنان را هم زیر نظر بگیرد. این مربی با تجربه درعین حال نیز در باشگاه استقلال حضور دارد و اقدامات لازم را در خصوص آماده نگه داشتن بدن‌های بازیکنان استقلال انجام می‌دهد. وضعیت کنونی نوشادی بی‌شباهت به مهرداد خانبان و کریم باقری نیست که هم در پرسپولیس مربیگری می‌کنند و هم در تیم ملی. باید دید که نتیجه این دوگانگی چه خواهد بود و آیا نوشادی می‌تواند از پس دو مأموریت بزرگی که به عهده‌اش محول شده برآید یا خیر؟!

 

 

 

روزی که مصطفی آجورلو، مدیرعامل باشگاه استقلال شد، عده‌ای بر این باور بودند که دیگر مشکلات قدیمی گریبان این باشگاه را نخواهد گرفت و آقای مدیر به واسطه روابطی که دارد می‌تواند برخی از مشکلات را از میان بردارد و لااقل استقلال دیگر با مشکل محل تمرین مواجه نشود اما این مشکلات همچنان پابرجا است و مدیریت جدید باشگاه استقلال هنوز نتوانسته به طور قطعی مشکل زمین تمرین را حل کند.

در حالی که در بدو ورود آجورلو به باشگاه استقلال، بازیکنان و مربیان برای انجام تمرینات به ورزشگاه انقلاب تهران منتقل شدند، خیلی زود با اعتراض بازیکنان، ورزشگاه خیریه عمل تهران محل جدید تمرینات استقلال شد. حضور استقلالی‌ها در این ورزشگاه نیز که در محله پونک تهران قرار دارد دوام آن‌چنانی نداشت و بعد از چند روز تمرین گفته شد که بازیکنان و اعضای کادر فنی باید به ورزشگاه صنایع دفاع بروند.

 این ورزشگاه در میدان نوبنیاد تهران قرار دارد و جزو قدیمی‌ترین ابنیه ورزشی دریک منطقه نظامی تهران است اما به دلیل اینکه اغلب بازیکنان و مربیان استقلال در مناطق نزدیک به این ورزشگاه اقامت دارند بسیاری با حضور در ورزشگاه صنایع دفاع موافق بودند و انتقال به این نقطه تهران را به فال نیک گرفتند. باشگاه استقلال نیز تأکید کرده بود که تا آخر سال با این مجموعه قرارداد منعقد کرده و تمرینات در صنایع دفاع برگزار می‌شود.

صبح دیروز اما ناگهان از اردوی استقلال خبر رسید که مسئولان ورزشگاه صنایع دفاع با حضور بازیکنان در زمین چمن مخالفت کرده‌اند و بازیکنان به سالن مجاز زمین تمرین خود منتقل شدند. پیامد آن نیز خبر رسید که احتمالاً انجام تمرین در این ورزشگاه منتفی خواهد شد و استقلالی‌ها احتمالاً به ورزشگاه آرارات تهران که در منطقه ونک قرار دارد خواهند رفت!

این جابه‌جایی‌ها و نامشخص بودن محل تمرین استقلال نه تنها لطمه به شأن و شخصیت این باشگاه می‌زند بلکه نشان می‌دهد که مدیران کنونی نیز نتوانسته‌اند کاری از پیش ببرند و در راستای بهبود اوضاع تمرینی این تیم قدم محکمی بردارند. البته گفته شده ورزشگاه ناصر حجازی به زودی زیر کشت خواهد رفت تا استقلال برای انجام تمرینات در ورزشگاه خودش آماده شود اما بعید است با روندی که در پیش گرفته شده تمرین در ورزشگاه ناصر حجازی به این زودی به سرانجام برسد و استقلالی‌ها بتوانند در این ورزشگاه به آماده‌سازی خود ادامه دهند.

پس از منتفی شدن الحاق مجید جلالی به استقلال، حالا نام مجتبی جباری برای در دست گرفتن هدایت آکادمی این باشگاه در میان است اما باید پرسید این آکادمی اصولاً به چه دردی می‌خورد؟! البته آکادمی هر باشگاهی محل پرورش و ارتقای نونهالان و نوجوانانی است که بعداً تیم‌های بزرگسالان باشگاه را تغذیه و تقویت می‌کنند و گاه پس از کسب شهرت بین‌المللی به باشگاه‌های بزرگتر فروخته می‌شوند تا پول و سرمایه قابل توجهی به اندوخته‌های باشگاه اضافه شود. بخشی از این مشخصه‌ها به آبی‌های تهرانی هم بسط می‌یابد و در آکادمی این باشگاه هم در برخی ادوار کارهای تربیتی باارزشی انجام پذیرفته اما در پیشینه این آکادمی طی بعضی ادوار دیگر چنان از هم گسیختگی‌ها و برخی ملاحظات نامناسب رؤیت می‌شود که به نظر می‌رسد بیش از به کار آمدن توان ذاتی و جوهره وجودی مربیان و مدرسانی مانند مجتبی جباری و مجید جلالی به افرادی مدیر صفت و به مبصرها و مأموران نظم‌خواهی نیاز است که ابتدا بتوانند تعریف تازه‌تر و بهتری از آکادمی به دست بدهند و شالوده تازه و محکمی را برای این آکادمی پی ریزند و سپس به سوی کارهای فنی لازم خیز بردارند.

 

کج‌روی تا ثریا؟!

شخص مصطفی آجورلو که بیش از یک ماه و نیم است مدیرعامل استقلال شده، در نگاه نخست و بر مبنای شناخت قبلی برای چنین کاری جان می‌دهد، اما مسأله اینجاست که او به عنوان مدیرعامل آبی‌ها وظایف و مسئولیت‌های بس بزرگتری دارد و اگر به مسائل جزئی‌تری مثل آکادمی بپردازد و به بهای چنین کاری از امور کلان‌تر غافل بماند، از هر سو ملامت خواهد شد و اصولاً برای مدیری که مجبور است هر روز انواع بدهکاری‌های گذشته را صاف و اقسام شکایات بین‌المللی و داخلی را بی‌اثر کند، ورود به جزئیات آکادمی و دقیق شدن در ریز کارهای این نهاد، کاری ناممکن و غیر عقلایی است و مدیران هر واحدی را در زیرمجموعه‌های یک باشگاه به این قصد منصوب و مشغول به کار می‌کنند که بتوانند کارهای همان واحد را ردیف و تنظیم و مدیریت کنند و این در مورد آکادمی استقلال هم که سوژه امروز ما است، صدق می‌کند. با چنین اوصافی فرد اداره کننده آکادمی باید آدم پرتجربه و کارآشنایی همچون جلال چراغپور، میرشاد ماجدی یا مجید جلالی باشد که پیش‌تر هم نامش آمد یا جوان‌ترهایی مانند مجتبی جباری که آبی‌ها به او چشم دارند و ظاهراً فرد انتخابی آنها است یا شخصی در کلاس و اندازه‌های مهدی مهدوی‌کیا که یک قرمز قدیمی است و از چندی پیش به عنوان سرمربی تیم ملی امید منصوب شده است. حالت دومی نیز بر قضیه متصور است و آن، انتصاب دو مدیر برای آکادمی است. در این روش یکی از مدیران فقط کارهای مدیریتی و امور اداری جاری را رتق و فتق می‌کند و دیگری دارای تخصص درجه اول فوتبالی است و به مسائل فنی ورود و تیم‌های مختلف رده‌های سنی پایه از نونهالان گرفته تا جوانان و امیدها را با کمک دستیارانش هدایت می‌کند. در همه حال آکادمی استقلال جایی است که به سبب داشتن پیشینه‌ای روشن نیاز به انتخاب بهترین افراد را دارد و اگر کارهای این واحد ناجور انجام شود، کل باشگاه مصداق عمارتی را خواهد یافت که پایه‌ها و آجرهای نخست و خشت اول آن را کج گذاشته‌اند و به تبع آن، عمارت تا ثریا و به واقع تا آسمان، کج رشد خواهد کرد.

 

موفقیت غیر «خودی»ها

شاید آکادمی استقلال در مقاطعی از 15 سال اخیر عملکرد بحث‌برانگیزی را داشته و بحران‌هایی را آفریده باشد اما دو وجه بر این ماجرا مترتب است؛ یکی از وجوه، این است که در گذشته‌ای دورتر و موقعی که هنوز از الفاظ قلمبه سلمبه‌ای مثل آکادمی برای نامگذاری این نهاد استفاده نمی‌شد، از درون تیم‌های پایه و نونهالان و نوجوانان استقلال بزرگانی چون برادران مژدهی (مسعود و عباس) و برادران بیانی (شاهین و شاهرخ) به تیم بزرگسالان این باشگاه تزریق شدند و نیازهای فنی این تیم با کمترین مخارج و به واقع در لابه‌لای مخارج روزانه آبی‌ها تأمین و پرداخت می‌شد. وجه دوم این است که گاهی هم آکادمی توسط کسانی به روشی سالم و موفق اداره شده که نه لزوماً بازیکن و ستاره سابق این باشگاه بوده‌اند و نه کلاً در دوران بازیگری به بالاترین مدارج ممکن در این ورزش رسیده‌اند. جدیدترین نمونه در این زمینه، ناصر فریاد شیران است که هر چند چهره‌ای فوتبالی است اما هرگز به مدارجی نرسید که برادرش نادر فریاد شیران (دروازه‌بان اسبق تیم ملی) رسید. ناصر فریاد شیران قبل از اتفاقات اخیر و رفتن احمد مددی و روی کار آمدن آجورلو، ابتدا سرپرست آکادمی استقلال و سپس مشاور ارشد مددی شد و حوزه عملکردش در سمت دوم فرق چندانی با اختیارات اعضای هیأت مدیره نداشت. آبی‌های قدیمی‌تر و اصیل‌تر و محبوب‌تر بارها به انتصاب فریاد شیران به عنوان مسئول آکادمی باشگاه ایراد گرفته و خواستار عزل او شدند. اما واقعیت امر این است که در دوران وی شماری از بهترین نتایج آبی‌ها در رده‌های سنی پایه بخصوص در سطح کلان کسب شد و چند قهرمانی و جام از این طریق به ویترین افتخارات تیم‌های پایه باشگاه اضافه شد.

 

از خلق نوستاره‌ها تا ایجاد بحران‌ها

مشکلات استقلال در حوزه آکادمی‌اش و در جمع تیم‌های پایه آن اغلب در زمان‌هایی شکل گرفته که کار در دست خودی‌ها بوده و اداره امور و هدایت تیم‌های مختلف رده‌های سنی را آبی‌های قدیمی برعهده داشته‌اند و کار در چنان زمان‌هایی به درگیری‌های کلامی تند و دعواهای زشت هم کشیده شده است. در زمان‌های حضور علی سامره و سیاوش اکبرپور این گونه موارد بیش از پیش رؤیت شد و حتی حسن روشن که رفته بود تا بر پایه کسوت قدیمی و طولانی‌اش دعواها را ختم و اوضاع را آرام و نظام‌مند کند، پس از درگیر شدن اجتناب‌ناپذیرش با مربیانی از همین دست، عطای کار را به لقایش بخشید و پس از گذشت فقط چند ماه، باز به نفرات مستقر در بیرون باشگاه پیوست تا در هیأت یک منتقد حرف‌هایش را راحت‌تر بزند و نیاز به هیچ گونه پرده‌پوشی نداشته باشد. در زمان‌های ناآرامی از این دست و حتی در مواقعی که امثال صادق ورمزیار سعی در آرام کردن اوضاع آکادمی داشتند، انواع حرف‌ها و حدیث‌ها و اتهام‌زنی‌ها به بعضی سران و مربیان آکادمی شنیده می‌شد و به عنوان مثال می‌گفتند از اولیای بازیکنان نونهال و نوجوان مبالغ کلان و بالاتر از عرف گرفته شده تا با پذیرش و تربیت بچه‌هایشان در این محل موافقت کنند و سرانجام هم از آن پول هزینه شده، چیز دندان‌گیری نصیب پدر و مادر بچه‌ها نشده و نه بچه‌هایشان در فوتبال چیزی شده و به سطح ملی رسیده‌اند و نه بر اثر آموزش دیدن در آکادمی سکوی پرشی به سوی سایر رده‌ها و حرفه‌های ورزشی پیدا کرده‌اند. انواع گروکشی‌ها و بهتان زدن‌ها از سوی مخالفان مسئولان و مربیان تیم‌های پایه استقلال به این افراد وارد می‌شد و دفاعیه این بحران نیز چیزی نبود که مو لای درز آن نرود و حقیقت نداشتن اتهامات محرز شود. به واقع در 7،6 سال اخیر آکادمی استقلال در عین انجام بعضی کارهای خیر و معرفی نوستاره‌های نوجوانی مثل امید نورافکن، سیدحسین حسینی، فرشید اسماعیلی و البته مجید حسینی که بعداً در تیم بزرگسالان باشگاه هم درخشیدند، بانی دردسرها و تنش‌هایی هم بوده که ضررهای ناشی از آن فقط دامان همین رده‌ها را نگرفته و به کل موجودیت و اعتبار باشگاه صدمه وارد کرده است.

 

در انتظار کدامین برخورد باشیم؟

برای هر باشگاهی اگر این‌گونه عوارض بد باشد، برای آبی‌ها چند درجه بدتر است زیرا در یک طیف زمانی وسیع‌تر و طولانی‌تر و به واقع طی 18،17 سال اخیر می‌بینیم که از درون تیم‌‌های پایه آبی‌ها نظایر پیروز قربانی، امیرحسین صادقی و وحید طالب‌لو سر برآوردند و سال‌ها به تیم اصلی باشگاه بهترین و بیشترین خدمات را ارزانی داشتند و در نگاهی به گذشته دورتر می‌بینیم که حتی حسن روشن یکی از بهترین «گوش» راست‌های تاریخ فوتبال ایران (این روزها به این پست کم و بیش «وینگر» می‌گویند) نیز دست‌پرورده تیم‌های پایه باشگاه بود و جواد قراب نیز به گونه‌ای از همین راه عبور کرد. اینک (اواخر مهر 1400) اوضاع به گونه‌ای دیگر است و باید ساز و کارهای بسیار بهتری پیدا و به کار گرفته شود تا اولاً معایب فراوان موجود رفع و سپس بنیادی گذاشته شود که بتوان روی آن پایه‌ها و تشکیلات یک آکادمی قوی و مثبت و سازنده گذاشته شود. آدم‌های مفید و نفرات بدردبخور برای پست ریاست و مدیریت آکادمی و سرمربیان تیم‌های مختلف پایه باشگاه کم نیستند و مهرانپور، مدیر فعلی آکادمی (و جانشین فریاد شیران) هم آدم خوش‌نیتی است اما ابتدا باید اغلاطی تصحیح و ترمیم شود که طی سال‌های اخیر آکادمی را به وضعیت امروزی آن کشاندند که اگرچه نتایج تیم‌های پایه باشگاه در مسابقات مختلف تهران و ایران خوب بوده اما با همان جدل‌ها و افشاگری‌ها و برخوردهای داخلی همراه و عجین بوده که وصف آن را آوردیم، آیا آجورلو توان انجام این کار و ظرافت لازم برای انتخاب بهترین‌ها را دارد و آیا کار به گونه‌ای پیش نخواهد رفت که در تکرار عبارت ابتدای مطلب وادار به این پرسش مجدد شویم که آکادمی استقلال به چه دردی می‌خورد؟