علیرضا دبیر که این روزها به خاطر انتخاب پژمان درستکار مورد انتقادهای زیادی قرار گرفته، تأکید دارد که درستکار بار فنی بیشتری نسبت به او دارد.

رئیس فدراسیون کشتی با اشاره به عملکرد تیم ملی کشتی فرنگی گفت : «در خصوص کشتی فرنگی بگویم که محمد بنا تیم یازدهم دنیا را تحویل گرفت و تیم را به جایی رساند و با تدبیر او توانستیم گرایی را در وزن 67 کیلو به موفقیت برسانیم. ساروی در سال گذشته نفر پنجم و ششم بود و می‌توانست در المپیک طلا بگیرد.  

حسن یزدانی از نظر ما قطعاً طلا می‌گرفت ولی در 15 ثانیه آخر که فکر می‌کرد کارش تمام است باخت.»

دبیر ادامه داد: «یکسری‌ها به من می‌گویند که حسن یزدانی به مسابقات جهانی نرود، در گذشته و در سال 74 یکسری از قهرمانان ما به مسابقات جهانی نرفتند و هنوز غصه می‌خورند. حسن یزدانی می‌تواند یک مدال جهانی به مدال‌هایش اضافه کند. برنامه‌ریزی صورت گرفته تا برای مبارزه با تیلور رقابت کند. یزدانی یکی از بهترین کشتی‌هایش را مقابل تیلور در المپیک گرفت و 5 دقیقه و 43 ثانیه بدون اشتباه کشتی گرفت. اشتباه حسن یزدانی این بود که اختلافش را زیاد نکرد و در 15 ثانیه آخر فکر می‌کرد کار تمام شده است. یزدانی می‌تواند 10 مدال بگیرد و شایستگی‌اش را دارد.»

رئیس فدراسیون کشتی همچنین گفت: «در خصوص بدن‌های کشتی‌گیران باید بگویم، در فرنگی مثلاً ساروی و گرایی می‌توانستند در اوج باشند و از نظر بدنی بهتر باشند. در کشتی آزاد حس می‌کنم بدن‌های بچه‌ها مشکل داشت و می‌بریدند. غلامرضا محمدی انصافاً زحمت کشید و تیم ششم دنیا را گرفت و کار سختی در شرایط کرونا برای جمع کردن این تیم داشت. تیم کشتی فرنگی و آزاد ما 15 اردو داشتند و 5 ماه کار کردند و در واقع هر دو رشته این شرایط کرونایی را تبدیل به یک فرصت کردند.»

دبیر در پاسخ به تغییرات در کادرفنی کشتی آزاد گفت: «غلامرضا محمدی از نظر من جزو دو، سه مربی برتر ایران است و زحمت می‌کشد و کشتی را می‌فهمد.

 با توجه به افق و برنامه‌هایی که داریم، دوست داشتیم تغییراتی ایجاد کنیم. من زمانی که به کشتی آمدم یک حرفی زدم که به کشتی آمدم تا خراب شوم و کشتی بزرگ شود. در یک برنامه‌ای دو تا از بچه‌های ما اشتباهی کردند و من همانجا تذکر دادم. اگر می‌خواستم جهان پهلوان شوم یک طور دیگری کار می‌کردم. من 12-11 سال سابقه شورایی دارم و می‌دانم مشورت چقدر اثرگذار است. نباید  ببینیم چه کسی چه حرفی را می‌زند،  باید ببینیم چه حرفی زده می‌شود.  دوستان مشورت می‌دهند ولی من باید ببینم که در قالب برنامه ما به درد می‌خورد یا نه، باید مشورت‌ها به روز باشد.»

او در پاسخ به اینکه آیا پژمان درستکار گزینه‌ای است که می‌تواند کشتی آزاد را به روزهای پرافتخار بازگرداند، گفت: «اگر از همدوره‌ای‌های من از جمله حیدری، جدیدی و محمد طلایی بپرسید حتماً از مرحوم معزی‌پور به عنوان یکی از سه مربی برتر در کنار برزگر و کاوه نام خواهند برد. پژمان شاگرد خلف ایشان بوده است و من 20، 30 سال کنار او زندگی کردم. 

دیدم جاهایی از رفیق بازی حرف زدند، اما آبروی خودم را بیشتر دوست دارم و نیامدم که رفیق بازی کنم. اگر قرار به رفیق بازی بود از حضور درستکار در پست نایب رئیس و دبیر که بالاتر است، استفاده می‌کردم. آنجایی که کسی به درد کار بخورد حتماً استفاده خواهم کرد. 

حتی از وجود منتقدان باانصاف نیز اگر بتوانیم استفاده می‌کنیم و در حال حاضر نیز نظر من درستکار است. به هر حال من هم آدم هستم و شاید اشتباه داشته باشم.»

گزارش 

محسن وظیفه     خبرنگار اعزامی به ژاپن

 

کاروان پارالمپیکی ایران روز گذشته اولین مدال خود را کسب کرد. مدالی که همه منتظرش بودند و در واقع از قبل هم روی آن حساب کرده بودند. چرا که کاروان براساس کیفیت بسته شده و تمام کسانی که به این بازی‌ها اعزام شدند مشخص است که چه می‌کنند. حالا امروز هم یک نماینده دیگر ایران که روی مدال طلای او حساب کرده‌اند روی تخته می‌رود و این می‌تواند اولین طلای ایران باشد. وقتی کاروان براساس کیفیت بسته شده باشد، دقیقاً از قبل مشخص است که چه کسی چه مدالی را کسب می‌کند و از چه کسی نباید توقع کسب مدال را داشت. به همین خاطر هم ساعتی قبل از شروع مسابقات وزنه‌برداری، محمود خسروی وفا رئیس کمیته ملی پارالمپیک به همراه خانم فرامرزیان معاون مالی وزارت ورزش و جوانان در جمع خبرنگاران بودند که محمود خسروی وفا به برنامه کیفی کمیته ملی پارالمپیک اشاره کرد و گفت امروز براساس همان برنامه‌ریزی یک مدال برنز می‌گیریم. خسروی وفا تأکید کرد که در دیدار با مسئولان ورزش برای امیر جعفری چهارمی و یا برنز را در نظر گرفتند اما امیدوار است که جعفری برنز را بگیرد. هنوز چند ساعتی بیشتر از این گفته محمود خسروی وفا نگذشته بود که امیر جعفری در دسته 65 کیلوگرم به روی تخته رفت و توانست به مدال نقره مسابقات دست پیدا کند تا اولین مدال‌آور کاروان باشد. مدالی که یک رده هم بیشتر از پیش‌بینی کاروان و محمود خسروی وفا بود.

در رقابت‌های دسته منهای 65 کیلوگرم وزنه‌برداری پارالمپیک در این دسته، 10 ورزشکار از کشورهای مختلف جهان حضور داشتند و امیر جعفری نیز نماینده کشورمان روی تخته بود. در پایان رقابت این دسته، لیو لی از چین با 198 کیلوگرم به مدال طلا رسید. امیر جعفری با 195 کیلو روی سکوی دوم رفت و بتیر حصینه از الجزایر با 192 کیلوگرم سوم شد.

امیر جعفری در حرکت اول یکضرب 195 کیلوگرم را به ثبت رساند که با همین وزنه مدال خود را قطعی کرد. ملی‌پوش کشورمان در حرکت دوم تلاش کرد رکورد خود را افزایش بدهد و به همین دلیل هم به وزنه 196 کیلوگرم حمله کرد اما دچار خطا شد. او در حرکت سوم هم تمام تلاش خود را کرد تا به مدال طلا برسد اما نتوانست وزنه 198 کیلوگرم را ثبت کند تا خبری از مدال طلا نباشد. اگر مدال طلا به دست آمده بود، شگفتی بود، چرا که کسی روی این مدال طلا حساب نکرده بود اما مدال نقره به دست آمد تا یک گام بالاتر از پیش‌بینی باشد و یک موفقیت محسوب شود.

حالا امروز دومین نماینده ایران روی تخته می‌رود. روح‌اله رستمی وزنه‌بردار دسته  منهای 80 کیلوگرم در حالی باید در رقابت با رقبا  به روی تخته برود که روی مدال طلای او هم حساب کرده‌اند. براساس پیش‌بینی‌ها باید مدال طلا بگیرد و اگر کار خوب پیش رفته باشد، شاید او امروز اولین طلایی کاروان باشد. البته رستمی خودش مدتی است که از ناحیه کتف احساس درد می‌کند اما با این حال بعید است که مشکلی برای طلا گرفتن به وجود بیاید. رکورد پارالمپیک در این دسته در اختیار مجید فرزین است که در پارالمپیک ریو ثبت کرد اما بعید است که رستمی فکر حمله به این رکورد را داشته باشد. او فعلاً نگران کتف مصدومش است که کار دستش ندهد. بلایی که در دسته 65 کیلوگرم بر سر وزنه‌بردار اردنی آمد و محمد ترباش از اردن در حرکت اول که 120 کیلوگرم را درخواست کرده بود، مصدوم شد و نتوانست به رقابت ادامه دهد و کناره‌گیری کرد. امروز روح‌اله رستمی هم باید به این نکته مهم توجه کند. مهم‌تر از طلای او برای ورزش سلامتی است که باید مراقبش باشد.

وزنه‌بردار تیم ملی پارالمپیک ایران گفت: «‌می‌توانستم مدال طلا بگیرم ولی امیدوارم مردم این مدال نقره را از من بپذیرند.»

امیر جعفری بعد از کسب مدال نقره در وزنه‌برداری پارالمپیک توکیو گفت: «خیلی خوشحالم که با این مدال کاروان ایران وارد جدول مدال‌های پارالمپیک شد. خیلی دوست داشتم این مدال طلا باشد و تلاشم را هم کردم. امیدوارم مردم کشورم این مدال را از من بپذیرند.»

او در خصوص اینکه چرا نتوانست در مهار وزنه‌های دوم و سوم موفق عمل کند، تأکید کرد: « کار من طبق پیش‌بینی جلو نرفت. این بخشی از شرایط مسابقه است و نتوانستم وزنه‌ها را ثبت کنم.»

وزنه‌بردار پارالمپیکی وزن منهای ۶۵ کیلوگرم ایران درباره اینکه با کسب مدال نقره بالاتر از پیش‌بینی‌های کمیته ملی پارالمپیک ظاهر شده است، گفت: «در هفت، هشت ماه گذشته فشار مضاعفی به خودم وارد کردم برای اینکه بتوانم این جایگاه را تغییر بدهم. حتی می‌توانست این مدال خوشرنگ‌تر باشد ولی همین که توانستم این جایگاه را ارتقا بدهم و این مدال را به نام ایران بگیرم، خوشحالم.»

جعفری درباره حریفانش در این دسته ادامه داد: «حریف چینی را به خوبی می‌شناختم. او قهرمان سه دوره پارالمپیک است و این چهارمین مدال او است. می‌دانستم او چه وزنه‌ای را می‌تواند ثبت کند و شرایط مسابقه به گونه‌ای پیش رفت که الان به نقره قانع هستم.»

گزارش 

محسن وظیفه     خبرنگار اعزامی به ژاپن

 

 بازی‌های پارالمپیک توکیو از چهار روز پیش شروع شده اما این بازی‌ها هرگز آن حال و هوای دوره گذشته را ندارد. دوره قبل این بازی‌ها ۵ سال پیش در ریو برگزار شد؛ بازی‌های ۲۰۱۶ شور و هیجان عجیبی داشت و چقدر اخبار خوشحال کننده از آن بازی‌ها مخابره شد اما حالا میزان اتفاقات تلخ به حدی بالا رفته که گویا 50 سال از آن زمان گذشته است. بردهای عجیب فوتبال ۵ نفره و رکوردشکنی‌های فوق‌العاده در وزنه‌برداری در ریو لبخند را از روی لب علاقه‌مندان برنمی‌داشت اما بعد از ۵ سال نوبت به برگزاری این بازی‌ها در توکیو رسیده ولی این بازی‌ها کجا، بازی‌های ریو کجا؟ انگار ۵۰ سال بین این دو رویداد مهم فاصله افتاده.

۵ سال از دوره قبل گذشته اما تفاوت‌ها به حدی زیاد است که گویا ۵۰ سال از آن دوره گذشته است. ۵ سال پیش وقتی بازی‌ها در ریو برگزار شد، مراسم افتتاحیه را هزاران نفر از نزدیک دیدند و هزاران نفر هم پشت در ورزشگاه مشتاق ورود بودند اما پر بودن صندلی‌های تماشاگران اجازه نداد تا همه وارد ورزشگاه شوند.

۵ سال پیش مردم به هر حرکتی که از سوی ورزشکاران پارالمپیکی سر می‌زد، از جا کنده می‌شدند و کیف می‌کردند، همدیگر را در آغوش می‌گرفتند و از ته دل فریاد خوشحالی سر می‌دادند اما حالا همه چیز تغییر کرده مردم وقتی به هم می‌رسند حتی دست هم نمی‌توانند با هم بدهند.

5 سال پیش خیلی‌ها بودند که حالا نیستند. خیلی‌ها هم روزانه کم می‌شوند، دیگر کسی هم روی سکوی ورزشگاه‌ها ننشسته که بخواهد از جا کنده شود. انگار که ۵ سال نه ۵۰ سال از آن بازی‌ها گذشته. انگار به دوره‌ای دیگر از زمان پرتاب شدیم. عصر و زمانه‌ای دیگر که مدام خبرهای تلخ و دردآور جای خبرهای شادی‌آور و غرور‌آفرین را گرفته.

حالا به جای اینکه مردم از خبر رکوردشکنی ورزشکاران سرمست باشند، حیرت‌زده و در هم شکسته از خبرهای تلخ هستند. انگار به جای اینکه از فرط خوشحالی پیروزی یکی از ورزشکاران از جا کنده شوند، مدام از درد اتفاقات تلخ به خود می‌پیچند. هیچ شور و حالی در این دوره دیده نمی‌شود.

 گویا از پارالمپیک 2016 ریو ۵۰ سال گذشته؛ آن موقع سیامند رحمان بود که هر بار وزنه را ثبت می‌کرد یک رکورد جدید جهانی و المپیک بود اما حالا خبری از رکورد‌شکنی سیامند نیست. از خودش هم خبری نیست، او مدت‌هاست در خاک آرام گرفته و جهانی مانده که هر روز ناآرام‌تر از قبل.

انگار ۵۰ سال گذشته از آن روزهای خوش! آن موقع مجید فرزین در وزنه‌برداری رکورد دنیا را زد و کلی هم خودش و هم مردم خوشحالی کردند اما حالا کجاست؟ چه کسی از او خبر دارد؟ انگار ۵۰ سال گذشته و اصلاً چنین آدمی از ابتدا وجود نداشته.

بردهای فوتبال ۵ نفره هر کدام یک رکوردشکنی بود اما حالا این تیم کجاست؟ این تیم و آن بازیکنان عجیبش نیستند. خبری از بهزاد زادعلی‌اصغر و دیگران نیست که مردم را با دربیل‌های خود از جا بکنند. از فرزین و سیامند خبری نیست تا با وزنه‌های خود شگفت‌زده کنند. آنها نیستند اما هنوز رکوردهایی ثبت می‌شود که نه تنها شیرینی ندارد، بلکه مثل زهر مار تلخ است.

او هر روز یک رکورد عجیب ثبت می‌کند اما رکوردشکنی او نه تنها کسی را خوشحال نمی‌کند بلکه هر روز تعداد زیادی از مردم را به خاطر غم و غصه از دست دادن عزیرانشان در هم می‌پیچد. این رکوردهای جدید یک فرقی با رکوردهای قبلی دارد. آنها هر وقت رکورد می‌شکستند، نشانه مدیریت صحیح مسئولانشان بود و حالا وقتی این رکورد می‌زند، نشانه کم‌کاری و بی‌عاری مسئولان کشوری. هر چه آنها افتخار داشتند، این ذلت دارد.

هر روز که خبر منتشر می‌شود، در صدر اخبار رکوردشکنی تعداد فوتی‌های کروناست. یک روز ۶۹۰ نفر و روز دیگر ۷۰۰ تن از جگرگوشه‌های ایران و روز دیگر ۷۰۹ نفر از عزیزان ملت به خاک سپرده می‌شوند. انگار ۵۰ سال گذشته. انگار به دوره‌ای دیگر از زمان پرتاب شدیم.  از دوره افتخار به دوره مرگ و ناراحتی پرتاب شدیم.

 

کامران قاسم‌پور با دو برد از سه مسابقه انتخابی، به عنوان ملی‌پوش وزن ۹۲ کیلوگرم کشتی آزاد در جهانی ۲۰۲۱ انتخاب شد.

مبارزه سوم کامران قاسم‌پور و محمدجواد ابراهیمی دو مدعی وزن 92 کیلوگرم با نتیجه 4 بر صفر به سود قاسم‌پور تمام شد تا این مدعی وزن 86 کیلو، برای اولین بار جهانی بزرگسالان را در وزن 92 کیلوگرم تجربه کند.

در مسابقات انتخابی درون اردویی وزن 92 کیلوگرم، کشتی اول را محمدجواد ابراهیمی و کشتی دوم را کامران قاسم‌پور برده بود. اگر قاسم‌پور کشتی اول را می‌برد، نیاز به تکرار مبارزه نبود. به این ترتیب در وزن 74 کیلوگرم یونس امامی از سد محمدصادق فیروزپور گذشت و به دو بنده تیم ملی در جهانی رسید.

در وزن 92 کیلوگرم این کامران قاسم‌پور بود که با دو برد از سه مسابقه صاحب دوبنده تیم ملی شد.

در وزن 97 کیلوگرم نیز هر دو مبارزه را مجتبی گلیج برد تا به عنوان ملی‌پوش عازم جهانی نروژ شود.

سه مبارزه انتخابی دیگر نیز روز 12 شهریور ماه برگزار می‌شود.

 

پایان کار 6 کماندار ایران در تعیین رنکینگ پارالمپیک

رکوردشکنی رحیمی و رقیب زهرا نعمتی