فوتبال پرتغال، بعد از شکست تیم میزبان در دیدار افتتاحیه دوازدهمین دوره مسابقات جام ملت‌های اروپا مقابل یونان، از مردم این کشور عذرخواهی کرد.

به گزارش خبرگزاری رویترز از پورتو، اسکولاری در مصاحبه مطبوعاتی بعد از مسابقه شنبه‌شب اظهارداشت: «به خاطر عملکرد ضعیف تیم و نتیجه‌ای که به دست آمد از مردم پرتغال عذرخواهی می‌کنم چراکه نتوانستیم آنگونه که باید حمایت و تشویق‌های آنان را پاسخ دهیم.»

وی افزود: «من متأسف و غمگینم. در مسابقاتی نظیر مرحله نخست جــــــام ملتهای اروپا که هر تیم تنها فرصت انجام سه دیدار را دارد، قبول تنها یک شکست قابل جبران است. ما اولین شکست خود را متحمل شدیم و دیدار بعدی برای ما در حکم مرگ و زندگی است.»

به گفته وی بازیکنان پرتغال نتوانستند بعد از دریافت اولین گل، هماهنگی و انسجام خود را حفظ کنند و به نظر می‌رسید آنقدر ضعیف هستند که نمی‌توانند حریف خود را تهدید کنند.

سرمربی سابق تیم ملی فوتبال برزیل تصریح کرد: «اشتباه ما یک فرصت مسلم گل به یونانی‌ها  داد و تمام برنامه‌ریزی و تاکتیک بازی تیم پرتغال را از آن پس به هم ریخت.»

تیم پرتغال بعد از شکست 2 بر یک که مقابل یونان متحمل شد، لازم است در دیدار روز چهارشنبه مقابل روسیه در لیسبون به برتری دست یابد در غیر این صورت باید با مسابقات خداحافظی کند.

(ایران ورزشی: پرتغال در نهایت فینالیست شد اما در فینال دوباره به یونان باخت تا یکی از قهرمانی‌های عجیب یورو شکل بگیرد)

 

علی بابازاده

 

«به ندرت چنین اتحادی دیده‌ام!» روزنامه آ اِس اسپانیا چشم بر روی تغییر نسل ماتادورها بست و علیرغم عدم دعوت از سرخیو راموس، ترجیح داد با تیتری متحدانه و بدون حاشیه لاروخا را رهسپار جام ملت‌های اروپا کند؛ توقع نداشتیم فصل برای سرخیو راموس، این کاپیتان پرتجربه باشگاه رئال مادرید به این شکل به پایان برسد و بر این باور بودیم که با وجود مصدومیت‌های ریز و درشت، کاپیتان در ترکیب تیم ملی کشورش برای رقابت‌های یورو قرار داشته باشد. انریکه گفته خط زدن نام راموس و دعوت نکردن از او سخت‌ترین کار ممکن بوده و کیست که نداند انجام چنین کاری فقط از عهده مربی شجاعی چون او برمی‌آید؛ لوئیز از محبوبیت راموس‌ در بین هموطنانش خبر داشت و می‌دانست که حضور کاپیتان شماره ۱۵ تا چه حد می‌توانست به انرژی و انگیزه بازیکنانِ جوانش بیفزاید. با این همه طعنه رسانه‌ها و هواداران را به جان خرید و در تصمیمی کاملاً حرفه‌ای، ترجیح داد تا قید بازیکنی که فصل پر نوسانی را پشت سر گذاشته، بزند!

جام ملت‌های اروپا از دوشنبه شب برای لاروخا آغاز می‌شود و پس از پشت سرگذاشتن یک تورنمنت ناموفق و پر از حاشیه در سال ۲۰۱۸، نوبت به آن رسیده تا نسل جدید قرمزها به احیا و‌ شکوفایی دوباره تیم ملی کشورشان کمک کنند. پس از خط خوردن نام سرخیو راموس، یورو ۲۰۲۰ نخستین جامی خواهد بود که اسپانیا از داشتن ستاره‌های نسل پیشین خود محروم شده و دیگر خبری از پیکه، ژاوی هرناندز، آندرس اینیستا و کارلس پویول نیست؛ خط حمله متفاوت‌تر از همیشه باعث شده تا امید اول لوئیز انریکه در سیستم ۳-۳-۴، برای رسیدن به نتایج قابل توجه، معطوف به خط هافبک خود و متکی به رودری، کوکه و تیاگو آلکانترا باشد.

لاروخا با ۸ برد و ۲ تساوی در مقدماتی یورو ۲۰۲۰، به دور نهایی راه یافت و این نهمین مرتبه‌ایست که رکورد شکست‌ناپذیری در مسابقات انتخابی را حفظ کرده؛ رقابت‌های گروه E با جدال لهستان و اسلواکی آغاز و پس از آن دو تیم اسپانیا و سوئد مقابل یکدیگر قرار خواهند گرفت. ورزشگاه شهر سویا از ساعت ۳۰؛۲۳ دقیقه پذیرای هر دو تیم خواهد بود و پیشتر مارکا برای شروع مقتدرانه ماتادورها از تیتر‌ «اسپانیا به پیش» استفاده کرده بود. تأثیرات ویروس کرونا بر اردوی شاگردان لوئیز انریکه قابل لمس بوده و تست مثبت سرخیو بوسکتس، کاپیتان‌ اول تیم، شرایط را پیچیده کرده؛ سوئد با یان اَندرسون سرمربی ۵۸ ساله خود امید بسیاری به صعود از این گروه دارد و نبود آلبین اکدال و دژان کولوسِفسکی هم مانع بلند‌پروازی‌شان نخواهد شد. سوئد ۶ بازی نهایی خود در رقابت‌های مختلف را با پیروزی کامل پشت سر گذاشته و اسپانیا قبل از رسیدن به یورو طی یک بازی دوستانه برابر پرتغال تن به تساوی صفر بر صفر داد. انریکه در شب هو شدن آلوارو موراتا در «واندا مترو پولیتانو» نقاط ضعف‌ تیمش در خطوط تهاجمی را شناخت و رقابت برابر سوئدِ متحد و هماهنگ، خروجی‌‌های مختلفی به دنبال داشت؛ اسپانیا پس ‌از یورو ۲۰۲۰ یا خوشحال از تغییر نسل و اتکا به جوانان با انگیزه خواهد بود و یا ‌پشیمان از کنار گذاشتن به یک باره بخش عمده‌ای از ستارگان باتجربه و پابه‌سن گذاشته‌؛ پایانِ خوش داستانِ ماتادورها در جام ملت‌های اروپا وابسته به نمایش آنها برابر سوئد خواهد بود و شروعی ضعیف، پایانی ضعیف‌تر برای‌شان به دنبال خواهد داشت!

 

به سلامتی می‌ریم که داشته باشیم یک دربی درجام حذفی! ببینم این بار چطور مسابقه‌ای را شاهد خواهیم بود.

***

خب به سلامتی و مبارکی بلایی سر آقای اریکسن نیامد و می‌تواند سر و مر و گنده به زندگی خودش ادامه بدهد. فقط خوشحالیم که این اتفاق در ایران رخ نداد وگرنه احتمالاً شاهد اتفاقات زیر بودیم.

1. بازیکن سکته می‌کند و به زمین می‌افتد. تماشاگران مقابل به سمتش سنگ و میوه پرت می‌کنند که یکی از آنها می‌خورد توی کله کسی که آمده بود دهان او را باز نگه دارد و مانع از خفه شدنش بشود! طرف خودش می‌رود داخل کما!

2. مربی تیم حریف شروع به فحاشی به بازیکن زمین خورده می‌کند. کمک‌مربی این تیم می‌شنود و 

دو تا می‌گذارد رویش و به خودش حواله می‌دهد. نیمکت دو تیم از خجالت هم در می‌آیند! در حالی که گارد ویژه با پرتاب گاز اشک‌آور تلاش می‌کند نیمکت دو تیم را از هم جدا کند، فیلمبرداران دو تیم توسط بازیکنان ذخیره کتک می‌خورند!

3. وسط این شلوغی یکی از تماشاگران که وارد زمین شده، به سمت پزشکی می‌رود که با حرارت مشغول احیای قلبی بازیکن مصدوم است و با سنگ به سر او می‌زند! در حالی که خون همه جا را گرفته، خبر می‌رسد که آمبولانس ورزشگاه خراب است! هلیکوپتر به ورزشگاه می‌آید تا بازیکن در حال مرگ را به بیمارستان منتقل کند. مردم از ترس هلیکوپتر به سمت درهای خروجی فرار می‌کنند و هفت نفر زیر دست و پا کشته می‌شوند! خود هلیکوپتر نیز بعد از برخورد به ساعت ورزشگاه منفجر می‌شود! نیروهای آتش نشانی تلاش می‌کنند وارد ورزشگاه شوند اما چند تا ماشین مسیر یکطرفه را بسته‌اند و خیابان قفل شده! پیشنهاد می‌شود نیروی هوایی برای جلوگیری از گسترش آتش، ورزشگاه را بمباران کند. این پیشنهاد به علت خراب بودن هواپیما رد می‌شود!

4. بازیکنان دو تیم بالای سر بازیکن زمین خورده مشغول زد و خورد هستند! تماشاگران به داخل زمین می‌ریزند و همه همدیگر را کتک می‌زنند! بازیکن مصدوم بر اثر ضربه‌ای که از یکی از هواداران می‌خورد به هوش می‌آید! همه فریاد می‌زنند مرده زنده شد و فرار می‌کنند!

 

میعاد نیک

 

سرچکو کاتانچ سرمربی اسلوونیایی‌تبار تیم ملی فوتبال عراق طی 2 بازی اخیر تیمش مقابل تیم‌های ملی کامبوج و هنگ‌کنگ که البته محک‌هایی جدی هم برای شیرهای صحرا محسوب نمی‌شدند، از تاکتیک‌های متفاوتی استفاده کرده و به‌نوعی مشتش را مقابل دیدگان درگان اسکوچیچ و سایر مربیان کادرفنی یوزها هرگز باز نکرده. سکاندار زیرک و تاکتیسین تیم ملی فوتبال عراق پیش از این هم توانسته بود راه‌های نفوذ برابر تیمی که مارک ویلموتس را روی نیمکت خود می‌دید، پیدا کند و از همانجا هم ضربه‌اش را وارد کند اما اکنون کمی ماجرا فرق کرده و از آبان‌ماه سال 1398 نیز مدت زیادی می‌گذرد.

یوزهای سپیدپوش در روزهایی که رختکنی منفعل و اتمسفری متفرق را پشت ‌سر می‌گذاشتند، مقابل گربه سیاه همیشگی‌شان بد هم بازی نکردند اما همان روحیه شکننده و جو روانی نامتوازن بین کادرفنی و بازیکنان باعث شد تا تیم ملی ایران بازنده دربی غرب آسیا لقب بگیرد و مسیر صعود تا این اندازه سخت و صعب‌العبور شود. حالا از آن تیم ملی مقهور یک بازگشته سربلند برجای مانده و از عراق پیروز، یک رقیب ناشناخته و مبهم. عراقی‌ها هنوز هم نشانی از آن تیم سال گذشته را بروز نداده‌اند تا احتمالاً آخرین بازی‌شان در بحرین، رونمایی از فرم اصلی و جدیدشان در مسیر آتی باشد.

با شکست خوردن تیم ملی فوتبال لبنان مقابل کره‌جنوبی و طبق ساختار جدید اتخاذ شده از سوی AFC، صعود عراقی‌ها به مرحله نهایی رقابت‌ها برای کسب بلیت پرواز به قطر قطعی شده و جدال دو کشور همسایه برای آنها لااقل چهره‌ای فرمالیته و تشریفاتی خواهد داشت اما یادمان نرود که دیدارهای ایران و عراق همواره پوسته‌ای حیثیتی و ریشه در کینه‌های تاریخی داشته و خبری از عطوفت و مهربانی در استادیوم المحرق نخواهد بود. نبرد ستارگان در بحرین، مملو از حملات انفجاری‌ بود و کادرفنی تیم ملی ما باید فکری به حال کمربند دفاعی‌اش بکند که قفس توری یوزها مقابل ضدحملات تخریبی سبزپوشان عراقی در امان بماند.

 

سام ستارزاده

 

فراتر از یک نبرد حیثیتی میان دو کشوری که مردمانش همیشه با شکست تیم ملی کشورشان تب می‌کنند و یک جدال سرنوشت‌ساز که یک سوی آن برای هر یک از ایران و عراق می‌تواند کابوس پایان زودهنگام رؤیای جام‌جهانی قطر باشد، بازی با عراق نخستین محک رسمی تفکرات دفاعی دراگان اسکوچیچ خواهد

 بود.

سرمربی کروات تیم‌ملی پس از پایان هر شش بازی نخست خود روی نیمکت تیم‌ملی، مشتش را به نشانه پیروزی گره کرده اما خط حمله متشکل از بشار رسن، علا عبدالزهرا و مهند علی، قابل قیاس با هیچ یک از شش خط آتش حریفان پیشین ما نیست. 

ضدحمله‌های مرگبار و بازی فیزیکی و درگیرانه هافبک‌های سبزپوش این قابلیت را دارند تا دشوارترین روز خط دفاع تیم‌ملی در دو سال اخیر را رقم بزنند؛ به‌ویژه با توجه به اینکه مدافعان کناری تیم ملی، صادق محرمی و میلاد محمدی، تمایل زیادی به جلو کشیدن در حملات تیم دارند و فضای خالی پشت سر آنان ممکن است هدف استفاده طرف عراقی واقع‌ شود.

تیمی که اسکوچیچ در حال شکل‌دادن به آن است، بازی به بازی بیشتر خود را پیدا کرده و هماهنگ‌تر ظاهر می‌شود اما همین تیم در سه دیدار دوستانه مقابل ازبکستان، بوسنی و تیم دوم سوریه، امید گلزنی 5/1 در هر بازی را به‌طور میانگین متحمل شده. 

همچنین، خط دفاعی که متشکل از مدافعان میانی با قدی نزدیک به ۱۹۰ سانتیمتر است، روی هوا مغلوب مهاجمین هنگ‌کنگ شد تا برای اولین‌بار در تاریخ‌مان، از این کشور گل دریافت‌ کنیم.

خط دفاع رسوخ‌ناپذیر تیم‌ملی، میراثی بود که از زمان کارلوس کی‌‌روش برایمان برجای نماند. در دوران کوتاه مارک ویلموتس نیز ما ۱۴ بار گلزنی به کامبوج را جشن‌ گرفتیم اما روی اشتباهات باورنکردنی مدافعین‌مان دروازه خود را مقابل بحرین و عراق گشوده می‌دیدیم.

 اسکوچیچ برای احیای خط دفاعی یوزپلنگان پارسی، چهار بازیکن سابق و کنونی پرسپولیس را در ترکیب آغازگرش مقابل بحرین به‌کار گرفت؛ تصمیمی که احتمالاً در بازی مرگ و زندگی با عراق نیز تکرار گردد.

 برای سپری کردن آزمونی که می‌تواند امضای بقای اسکوچیچ روی نیمکت تیم‌ملی باشد، چشم امید جنتلمن کروات به هماهنگی مدافعینی است که در زمان برانکو و یحیی گل‌محمدی برابر مهاجمان نامدارتر نیز تسلیم نمی‌شدند یا به‌سختی سر تسلیم فرود می‌آوردند.

 

سامان موحدی راد

 

یکی از مهم‌ترین بازی‌های تیم ملی ایران در پیش است. بازی با عراق که همیشه حساس بوده، در سال‌های اخیر بنا به دلایل سیاسی حساس‌تر و پرتنش‌تر هم ادامه یافته و حالا در این مقطع به دلیل بازی مرگ و زندگی که برای ایرانی‌ها دارد اهمیت دوچندانی یافته است.

 اگرچه عراق با نتایجی که کسب کرده حتی در صورت شکست برابر ایران هم به عنوان تیم دوم می‌تواند به دور بعد صعود کند اما اوضاع برای ایران چنین نیست و همین مسأله موجب می‌شود تا تشریفاتی‌ترین بازی برای عراقی‌ها هم به یک دیدار حساس خاورمیانه‌ای بدل شود. تیم ملی ایران که تا اینجای کار از پس مأموریت غیرممکنش به خوبی برآمده و سه پیروزی از سه بازی کسب کرده که یکی از مهم‌ترین‌هایش پیروزی با سه گل در خاک بحرین و در برابر تیم بحرین بود.

از سه بازی اخیر تیم ملی تنها یک گل برابر تیم ضعیف هنگ‌کنگ دریافت کرده است. آماری که اگرچه روی کاغذ درخشان است اما نگرانی‌هایی را هم ایجاد می‌کند. چرا که می‌دانیم واقعیت ماجرا به این کاملی و خوبی نیست. 

برای همین نگرانی‌هایی در خصوص بسته نگه‌داشتن دروازه ایران در برابر عراق وجود دارد. وضعیت بازی با تیم‌های عربی در همسایگی‌مان اغلب چنین است که چندان ارتباط مستقیمی با کیفیت تیم و وضعیت فعلی‌اش در رنکینگ جهانی و قاره‌ای ندارد. این بازی‌ها بیشتر دستخوش مصائب حاشیه‌ای، شیطنت‌های درون زمین و حواشی ناخواسته و غیرفنی‌ای است که روی کیفیت اصلی بازی سایه می‌اندازد. 

برای همین این سناریو خیلی محتمل است که در صورت باز شدن احتمالی دروازه ایران و پیش افتادن احتمالی رقیب در بازی، جریان بازی از شرایط فنی خارج شود و وارد فاز بازی‌های احساسی و هیجانی شود و سررشته امور از دست‌مان خارج شود. چنین مسأله‌ای برای تیمی مثل ایران که بیش از هر وقت دیگری به پیروزی در این دیدار برای صعود نیاز دارد مثل مرگ و زندگی است.

تجربه بازی با بحرین و همچنین نمایش خوب حرفه‌ای تیم در برابر کامبوج البته نشان داده که تیم ملی ایران از نظر فرهنگی پیشرفت قابل توجهی داشته و سعی می‌کند اسیر حواشی نشود ولی همانطور که می‌دانیم در خاورمیانه هیچ چیز قابل پیش‌بینی

 نیست.

 با این مقدمه بسته نگه‌داشتن دروازه تیم ملی در اولین گام اهمیت فراوانی دارد. خط دفاع و دروازه‌ای که تا‌کنون در این سه بازی مورد محک جدی قرار نگرفته و ضعیف بودن بحرین و کیفیت تیم‌های هنگ‌کنگ و کامبوج به تنهایی شرایط را برای سنجش وضعیت آنها فراهم نکرده است. از این رو آخرین گام ایران در دور مقدماتی انتخابی جام جهانی اگرچه برای همه بازیکنان و مربی‌های تیم آزمون دشواری است اما برای خط دفاعی و دروازه‌بان تیم ملی شرایطی به شدت سخت‌تر و دشوارتری در پیش خواهد داشت. دقایق و ساعاتی که امیدواریم نهایتش به یک شادی ملی و جمعی ختم شود.

 

مازیار گیلکان

 

بازی ایران – عراق مهم‌ترین آزمون دراگان اسکوچیچ است. آزمونی که اگر یک بازی سنگین را پیش رو داشته باشیم و حریف در قواره بحرین ظاهر نشود، اسکوچیچ را در معرض قضاوت‌های جدی‌تر قرار می‌دهد. گریزی از این قضاوت‌ها در فوتبال نیست و اسکوچیچ می‌داند خیلی زمان لازم است تا از قضاوت‌های بازی به بازی خلاص شود و به قضاوت درباره دوران‌ مربیگری‌اش برسد.

یکی از دغدغه‌های اصلی درباره تیم ملی ایران خط دفاع و دروازه بود؛ منطقه‌هایی که کیفیت بازیکنان تردیدهایی را از پیشترها در تیم دراگان اسکوچیچ می‌ساخت. این مناطق اما در ۳ بازی پیشین تیم ملی محک نخورده‌اند و در آستانه بازی با عراق همچنان می‌توان با کمی تردید و نگرانی به بررسی وضعیت پرداخت.

آنطور که به نظر می‌رسد، دراگان اسکوچیچ برای دروازه علیرضا بیرانوند را به امیر عابدزاده ترجیح می‌دهد، در حالی‌که بیرانوند فصل ناکامی را پشت سر گذاشته اما عابدزاده فصلی موفق و درخشان را سپری کرده است. 

غیرقابل درک نیست که سرمربی تیم ملی تجربه ملی را معیار انتخاب برای دروازه‌بان بداند اما بعد از دوران افت بیرانوند در رقابت‌های باشگاهی و نیمکت‌نشینی در بلژیک، هنوز او را در بازی‌های سنگین ملی محک نزده‌ایم، در حالی‌که عابدزاده اوج آمادگی خود را در پرتغال نشان داده 

است.

از دروازه بگذریم و برسیم به دفاع. انتخاب اسکوچیچ برای دو پست مدافع میانی شجاع خلیل‌زاده و محمدحسین کنعانی‌زادگان است، در حالی‌که مجید حسینی و مرتضی پورعلی‌گنجی را در اختیار دارد. هنوز زوج مورد نظر اسکوچیچ بازی‌های سخت ملی را کنار هم بازی نکرده‌اند. اسکوچیچ روی نیمکت مدافعانی با تجربه جام جهانی و موفقیت‌های بیشتر باشگاهی دارد.

انتخاب‌های اسکوچیچ برای کناره‌های خط دفاع نیز انتخاب‌هایی با اصرار اوست، مثل صادق محرمی اما مربی با انتخاب‌هایش مربی است و در بازی‌های دشوارتر انتخاب‌هایش را به قضاوت دیگران واگذار می‌کند.

بازی با عراق را باید با پیروزی پشت سر بگذاریم تا اعتبار به اردوی تیم ملی برگردد و صعود به عنوان صدرنشین را ثبت کنیم. این کار فقط با دفاعی جانانه ممکن می‌شود، چون از گل‌های خط حمله پیشاپیش باخبریم.