گریه‌ام گرفت. همه چیز دوباره برایم زنده شد، همه چیز. واقعاً وحشتناک بود.

در خانه دوستم بودم و تازه تلویزیون را روشن کرده بودیم و فوتبال می‌دیدیم که کریستین اریکسن روی زمین افتاد. با خودم گفتم: «وای نه، اتفاقی برایش نیفتاده باشد اما هر چه زمان بیشتری گذشت، ترسناک‌تر شد.»

خاطره همه اتفاقاتی که برایم افتاده بود، دوباره زنده شد. بی‌اختیار گریه‌ام گرفت، آنچنان شناختی از این بازیکن نداشتم اما بارها با خودم تکرار می‌کردم که «اریکسن بلند شو، یالا پسر»

ناگهان همه چیز دوباره در ذهن من مرور شد. همیشه سعی کرده‌ام خیلی به آن بازی و شرایطی که پیش آمد، فکر نکنم چون هر چه ذهنم درگیرش شود، بیشتر اذیت می‌شوم. تلاش کرده‌ام از آن اتفاق عبور کنم اما وقتی می‌بینم این اتفاق دارد برای یکی دیگر رخ می‌دهد دائما از خودم می‌پرسم چرا اینطور می‌شود. واقعاً وحشتناک است.

مجبور شدم فوراً به پدرم زنگ بزنم و با او حرف بزنم: «داری فوتبال را می‌بینی؟ نباید این اتفاق بیفتد. چرا او اینطوری شد؟»

او دو تا بچه دارد، همسرش هم در ورزشگاه بود. با همسرم صحبت کردم -وقتی آن اتفاق برای من افتاد او خودش را فوراً با قطار از منچستر به لندن رساند- و از او پرسیدم در آن شرایط چه کردی؟ چطور توانستی با آن اتفاق کنار بیایی؟

خوشحالم که خبرهای خوبی درباره اریکسن منتشر شده اما اگر خودش را ببینم که دارد حرف می‌زند، خیالم راحت‌تر می‌شود. این پسر، جوان است و همین تعجب آدم را بیشتر می‌کند. امیدوارم کاملاً بهبود یافته و دوباره بازی کند. تماشای این صحنه‌ها واقعاً آزاردهنده و دلخراش است.

تبریک می‌گویم به داور که توانست شرایط را کنترل کند، همینطور به کادر پزشکی و دست اندرکاران دیگر.

بی‌اختیار گریه‌ام گرفت و همین حالا که درباره‌اش حرف می‌زنم ناراحت می‌شوم چون همه خاطرات برایم زنده شد اما من خوب هستم. واقعاً اتفاق غیرمنتظره‌ای بود. فقط امیدوارم حالش خوب شود و بهترین تصمیم را درباره‌اش بگیرند.

 

گابریله مارکوتی

 

اتفاق هولناکی که در ورزشگاه پارک شهر کپنهاگ برای کریستین اریکسن هافبک تیم ملی دانمارک رخ داد، چیزی نیست که به این زودی‌ها از یاد برود. البته خوشبختانه بشردوستی که در ادامه این حادثه تلخ دیدیم را هم به این زودی‌ها از یاد نخواهیم برد؛ و همینطور منظره‌ تلاش پزشکان برای نجات جان پدری 29 ساله - یک ورزشکار آماده در اوج دوران بازی‌اش - که مقابل چشمان همه ما نقش بست. ورزش، کار، پول ... همه و همه دود می‌شوند و به باد می‌روند، زمانی که ما با چیزی که از همه مهم‌تر است روبه‌رو می‌شویم: زندگی.

شاید به همین دلیل بود که شوک آن لحظه تمام دنیا را تکان داد و توجه همه را به عناصر فردی اتفاق معطوف کرد.

تمامی هم‌تیمی‌های اریکسن در تیم ملی دانمارک خیمه‌ای انسانی در اطراف بدن به زمین افتاده او ساختند تا صحنه تلاش پزشکان برای جلوگیری از قطع شدن آخرین نفس‌های او را از چشم هزاران تماشاگر نگران حاضر در ورزشگاه پنهان کنند. البته این حرکت آنها هم برای ما که نمی‌دانستیم پشت سر آنها چه می‌گذرد می‌توانست به معنای کشیدن ملحفه روی صورت بیمار باشد.

همسر اریکسن، سابرینا کویست ینسن و مادر دو فرزند او، در حالی که پیراهن شماره 10 ستاره تیم را هم به تن داشت با چشمانی گریان عرض زمین بازی را پیمود و خودش را به بالای سر شوهرش رساند و تنها کاپیتان تیم، سیمون کیائر و دروازه‌بان، کاسپر اشمایکل آنقدر به خود مسلط بودند که توانستند به او دلداری بدهند. گروه بعدی پزشکان هم با تمام سرعت خودشان را از سوی دیگر میدان رساندند تا کاری که برایش تعلیم دیده‌اند را انجام دهند، چیزی که می‌بایست برای آنها خیلی عادی باشد اما در لحظه و ناگهان به مهم‌ترین کار دنیا تبدیل می‌شود.

هواداران در شوک بودند و نامطمئن، فرقی نمی‌کرد دانمارکی بودند یا فنلاند، چهره‌ همه آنها می‌گفت از آنچه که دیده‌اند قالب تهی کرده‌اند و بعد مقابل چشم یک دنیا بیننده تلویزیونی و کاربران فضای مجازی، موج نگرانی از اتفاق تلخی که می‌‌توانست برای اریکسن رخ دهد، گسترده‌تر شد. فناپذیری، خصلتی است که همه ما فقیر و غنی راهی برای گریز از آن نداریم و حتی اینکه همه ما به میزان‌های مختلف در 15 ماه گذشته به واسطه شیوع کرونا شاهد گرفته شدن جان انسان‌ها بوده‌ایم هم نمی‌تواند ما را برای تماشای صحنه‌ای مثل آنچه برای اریکسن رخ داد آماده کند، صحنه فرو ریختن یک انسان به طرزی کاملاً ناگهانی. این همان لحظه‌ای است که همه چه معتقد، چی‌ بی‌اعتقاد دست به دعا برمی‌دارند یا از در منطق وارد می‌شوند و به دانش و مهارت پزشکانی که برای نجات جان انسان‌ها تلاش می‌‌کنند، تکیه می‌کنند. برخی هم هر دو. در این لحظات انتظار کشیدن برای مطلع شدن از آخرین خبرها، بسیاری از ما به این فکر فرو رفتیم که زندگی چقدر می‌‌تواند بی‌رحم باشد. این تورنمنت که در اصل قرار بود تابستان پارسال برگزار شود، قرار بود تاتی کردن نوزاد تازه پاگرفته فوتبال قاره اروپا پس از حمله مهلک ویروس کرونا برای بازگشت تدریجی به شرایط عادی باشد، قرار بود طلوعی بعد از یک شب کابوس‌وار طولانی باشد که هنوز هم ادامه دارد.

در آن لحظات، آنهایی که عاشق این رشته ورزشی هستند و حتی آنهایی که اتفاقی چشمان‌شان به آن صحنه ناگوار افتاده بود، همگی یک حس و حال داشتند. سرانجام خبر آمد. از سایت یوفا. از سایت اتحادیه فوتبال دانمارک، از مدیربرنامه‌های اریکسن. او به هوش بود. او حرف می‌زد. حالش پایدار بود.

مارتین اسکوتس، مدیر برنامه اریکسن به رادیو آلمان گفت: «من همین الان با پدر کریستین صحبت کردم و او به من گفت که او دارد نفس می‌کشد و می‌تواند حرف بزند.» الکساندر چفرین، رئیس یوفا هم بیانیه‌ای با این مضمون منتشر کرد: «لحظاتی مانند این همه ابعاد زندگی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.»

بازی در نهایت در میان تشویق پرشور هواداران دو تیم برای اعضای تیم ملی دانمارک که شجاعانه تصمیم به بازگشت به میدان نبرد گرفتند، ادامه پیدا کرد، هرچند تیم قرمزپوش اسکاندیناوی با روحیه‌ای خراب و عدم تمرکز کافی بازی را یک بر صفر باخت اما در نهایت این کریستین اریکسن بود که عنوان ستاره میدان را دریافت کرد. نشریه اکسترابلادت دانمارک هم با این تیتر ماجرا را خلاصه کرد: «دانمارک باخت اما زندگی پیروز شد». تیتری که هیچ کسی نمی‌‌تواند با آن مخالفت کند. مابقی ما هم خدا را شکر و از پزشکان به خاطر نجات جان اریکسن تشکر کردیم اما این اتفاق سبب شد که همه ما کمی بیشتر به یاد هم باشیم.

منبع: ESPN

 

آرژانتین کوپا آمه‌ریکا را با دیداری دشوار مقابل همسایه‌اش در ورزشگاه نیلتون سانتوس در ریودوژانیرو آغاز می‌کند. آنها آزمونی سخت پیش رو دارند، ولی در حالی پا به این مسابقات می‌گذارند که مدت‌هاست شکست نخورده‌اند. در واقع، روند شکست‌ناپذیری‌شان از سال 2019 آغاز شده است اما آرژانتین از 1993، یعنی تقریباً 30 سال پیش، فاتح کوپا آمه‌ریکا نشده است و حالا می‌خواهد این طلسم را بشکند.

از زمان حذف زودهنگام آرژانتین در جام جهانی 2018 زیر نظر خورخه سامپائولی، آنها مسیری طولانی را زیر نظر لیونل اسکالونی پیموده‌اند و پیشرفت کرده‌اند و با امید بسیاری پا به این رقابت‌ها می‌گذارند.

آنها گزینه اصلی صعود در گروه B هستند. آرژانتین باید مقابل تیم‌های جنوبی قاره، یعنی اروگوئه، پاراگوئه و بولیوی امتیازات لازم را بگیرد تا به دور بعد برسد.

اما آنها اول از همه باید با شیلی بازی کنند، تیمی که 9 روز پیش زندگی را بر مردان اسکالونی بسیار سخت کرد. آرژانتین مقابل شیلی در مرحله مقدماتی جام جهانی 2022 به تساوی یک - یک رسید.

هرچند آرژانتین تیم بسیار کامل‌تری نسبت به شیلی به نظر می‌رسید اما مردان اسکالونی نمی‌توانستند راهی به دروازه حریف پیدا کنند. تساوی 2-2 با کلمبیا در هفته گذشته هم به این معنا است که آلبی‌سلسته در حالی پا به این مسابقات می‌گذارد که در سال 2021، هیچ دیداری را نبرده‌ است. شیلی در سال‌های 2015 و 2016، در دو دوره پیاپی فاتح کوپا آمه‌ریکا شد و در حالی به این رقابت‌ها می‌آید که به دنبال سومین قهرمانی‌اش در تاریخ این بازی‌ها است. نیم‌دهه از قهرمانی آخر آنها می‌گذرد اما 11 بازیکن اصلی این تیم تقریباً همان قبلی‌ها هستند. الکسیس سانچس و ادواردو وارگاس در خط حمله حضور می‌یابند و کلودیو براوو، گری مدل و موریسیو ایسلا هم در دروازه و دفاع حضور دارند.

مارتین لاسارته، مربی شیلی نگران پیر شدن تیمش نیست و می‌خواهد از توان بالای این بازیکنان محبوب استفاده کند تا قهرمانی را از برزیل، مدافع عنوان قهرمانی و میزبان این بازی‌ها پس بگیرد.

شیلی پس از تساوی مقابل آرژانتین، برابر بولیوی هم به تساوی یک- یک رسید. اریک پولگار، هافبک این تیم گل‌زنی کرد. آنها مانند آرژانتین، در آستانه این مسابقات عملکرد پرفرازونشیبی داشته‌اند و لاسارته می‌داند که این تیم باید از این بهتر شود تا بتواند به فکر قهرمانی باشد. اسکالونی ستارگان بسیاری را به تیم ملی دعوت کرده است. در میان بازیکنان دعوت‌ شده نام پاپو، آنخل کوریا، آنخل دی‌ماریا، سرخیو آگوئرو و البته لیونل مسی دیده می‌شود. غایبان این لیست هم امیلیانو بوئندیا، مهاجم استون ویلا و لوکاس اوکامپوس، مهاجم ارزشمند سویا هستند.

اما با وجود حضور آگوئرو، لائوتارو مارتینس، مهاجم اینتر شاید در کنار مسی در خط حمله قرار بگیرد.

در شیلی هم انتظار می‌رود لاسارته از چهار مدافع استفاده کند، کاری که در بازی اخیر برابر آرژانتین هم انجام داد. او از مدل و گی‌یرمو ماریپان در قلب دفاع بهره می‌برد. پولگار و چارلز آرانگوییس، بازیکن بایر لورکوزن در مرکز میدان مقابل خط دفاعی قرار می‌گیرند.

 

سایر دیدارها

اسکاتلند- جمهوری چک، گروه D؛ ساعت 17:30

لهستان- اسلواکی، گروه E ؛ ساعت ۲۰:۳۰

 

 

منچسترسیتی تبدیل به آرسنال جدید شده و پاری سن ژرمن هم همان پی‌اس‌جی قبلی است. این جمع‌بندی مدیران بارسلونا در روزهای اول پس از پایان فصل است. آرسنال زمانی آن باشگاه لیگ برتری بود که بیشترین بازیکنان را به بارسلونا می‌فروخت. حالا به نظر می‌رسد که سیتی جایشان را گرفته. سرخیو آگوئرو و اریک گارسیا به نوکمپ رفته‌اند و آیمریک لاپورت، ریاض محرز، ایلکای گوندوغان و رحیم استرلینگ هم زیر نظر بارسا هستند.

گئورگینیو واینالدوم هم در حالی که در آستانه پیوستن به بارسلونا بود، به پی‌اس‌جی رفت. بارسا بار دیگر تحت تأثیر قدرت مالی بالای این باشگاه پاریسی قرار گرفت. آنها قراردادی سه‌ساله به واینالدوم با دریافتی خالص 10 میلیون یورو پیشنهاد دادند؛ کاری که بارسا نمی‌توانست انجامش دهد. خوان لاپورتا، رئیس باشگاه هفته گذشته گفت که دستمزد پرداختی به افراد حاضر در باشگاه، 110درصد درآمدی است که برای آنها پیش‌بینی شده است. آنها واقعاً نمی‌توانند با قدرت مالی پی‌اس‌جی رقابت کنند. طرفداران اوضاع را درک می‌کنند، شاید به این دلیل که دیگر عدم امکان رقابت با پی‌اس‌جی برایشان عادی شده است. نیمار، مارکو وراتی و مارکینیوش می‌توانستند حالا در بارسا باشند، البته اگر توان اقتصادی این باشگاه فرانسوی در کار نبود. البته واینالدوم بازیکن دلخواه خیلی از طرفداران بارسلونا نبود. آنها دوست دارند تیمشان سبک همان تیمی را احیا کند که با آن دو بار با پپ گواردیولا فاتح لیگ قهرمانان شد. وقتی رونالد کومان گفت که هموطن دونده‌اش را می‌خواهد، طرفداران خیلی خوشحال نشدند. ارتباط نزدیک‌تر با سیتی و اینکه بازیکنان این تیم برای گواردیولا بازی می‌کنند برای هواداران بارسا جذاب است، هرچند که آنها به این هم توجه دارند که گارسیا و آگوئرو در فصل گذشته به‌ندرت به میدان رفتند. گارسیا البته تأییدیه گواردیولا را داشت. پپ به خبرنگاران گفت که بر این باور است که این مدافع جوان اسپانیایی، روزی کاپیتان بارسا خواهد شد. لاپورت، محرز، گوندوغان و استرلینگ هم با استقبال هواداران مواجه خواهند شد. هرچند که حضور هر کدام از آنها بستگی به این دارد که بارسا بتواند بازیکنان فعلی‌اش را بفروشد.

متئو آلمانی، مدیر فوتبال باشگاه، وظیفه آن را دارد که بازیکنان را بفروشد؛ ترجیحاً تا دو هفته دیگر و پیش از پایان ماه ژوئن. قسمت آسان ماجرا این است که به بازیکنان گفته شود به دنبال باشگاه جدیدی بگردند، وگرنه در فصل بعد به آنها بازی نمی‌رسد اما ساموئل اومتیتی، که جدایی او به معنای آمدن لاپورت خواهد بود، تا سال 2023 قرارداد دارد و اگر نخواهد، نمی‌توان او را ملزم به رفتن به باشگاهی دیگر کرد. قرارداد جونیور فیرپو هم تا سال 2024 است. مارتین برایت‌ویت تا سال 2024 قرارداد امضا کرده است و قرارداد ماتئوس فرناندس هم تا سال 2025 است. همه آنها ممکن است تصمیم بگیرند بمانند و به این ترتیب جذب ممفیس دپای شاید دشوار شود. به نظر می‌رسد میرالم پیانیچ در جایی که او را نمی‌خواهند، نمی‌ماند. او به جایی می‌رود که امکان بازی داشته باشد. بازیکن دیگری که باشگاه می‌خواهد بفروشد، سرخی روبرتو است. او در تمام زندگی‌اش در بارسلونا بوده و علاقه‌ای به رفتن ندارد، همانطور که سرخیو بوسکتس و جوردی آلبا که سال گذشته در لیست فروش جوزپ بارتومئو بودند، حاضر نشدند بروند. آلمانی شاید به سراغ قرض دادن بازیکنان برود اما این هم می‌تواند مشکل‌زا باشد. فیلیپه کوتینیو در صورتی قرض داده می‌شود که باشگاه جدیدش حاضر شود نیمی از دستمزد 12 میلیون یورو در سال او را بپردازد. تاکنون هیچ پیشنهادی برای این بازیکن نرسیده و او کوپا آمه‌ریکا را هم به دلیل مصدومیت از دست داده است. به این ترتیب نمی‌توان خریداران چندانی برای او متصور شد. بازیکنانی که قراردادهای بلندمدت دارند، برای باشگاه دردسر ایجاد می‌کنند اما آنهایی هم که قراردادشان رو به پایان است، ماجراهای خود را دارند. عثمان دمبله در صورتی که فروخته نشود، در پایان فصل بعد، باشگاه را به صورت آزاد ترک می‌کند. او حاضر نشده قرارداد جدیدی امضا کند و به نظر می‌رسد در این راه قرار دارد که با پایان قراردادش از بارسا برود. اگر او فروخته نشود، امکان انتقال استرلینگ یا محرز از بین خواهد رفت. دو بازیکن بااستعداد و آینده‌دار تیم، یعنی ایلاش موریبا و آنسو فاتی، هم وارد سال پایانی قراردادشان می‌شوند. این دو نفر 18 سال دارند و آینده خط میانی و خط حمله بارسا هستند اما همه باشگاه‌های بزرگ اروپا آنها را زیر نظر دارند و بارسا نمی‌تواند دستمزد بسیار بالایی به آنها پیشنهاد بدهد، چون باید مبلغ زیادی را به عنوان دستمزد به لیونل مسی بپردازد. اما این ماجراها برای طرفداران بارسلونا جدید نیست. آنها حتی پیش از همه‌گیری ویروس کرونا هم حس می‌کردند اوضاع خوب نیست. حسابرسی باشگاه تا پایان ماه ژوئن انجام می‌شود و تصویر دقیق‌تری از اوضاع مالی باشگاه ترسیم خواهد شد اما تا آینده قابل تصور، پی‌اس‌جی در بازار نقل و انتقالات دست بالاتر را خواهد داشت. دوستی با سیتی (کومان و گواردیولا با هم گلف بازی می‌کنند و لاپورتا و چیکی بگیریستین هم دوستان صمیمی هم هستند) می‌تواند به کار بیاید.

آرسنال زمانی باشگاهی بود که بیشترین بازیکن را به بارسلونا می‌داد. اگر بازیکنان ورودی از سیتی بیشتر شبیه به تیری آنری باشند تا الکساندر هلب، طرفداران بارسا از حضورشان استقبال خواهند کرد، چرا که باعث تقویت تیمشان در این اوضاع اقتصادی خواهند شد.

منبع: Daily Mail

 

سامیندرا  کونتی

 

در شبی که فوتبال اهمیت کمتری پیدا کرده بود، بلژیکی‌ها در شروع بازی با روسیه در سنت پترزبورگ در اعتراض به نژادپرستی زانو زدند و مورد تمسخر طرفداران تیم میزبان قرار گرفتند، روملو لوکاکو ثابت کرد چرا ستاره درخشان و متمایز کشورش در یورو ۲۰۲۰ است. «روم بزرگ» با فرم فوق‌العاده‌ای که دارد نمی‌خواهد زمان را از دست بدهد و به دنبال آن است که به همراه نسل طلایی بلژیک به عنوان قهرمانی برسد.

بلژیک بعد از ۱۰ دقیقه از ضعف دفاع میزبان بهره برد و گل اول را وارد دروازه آنتون شونین کرد. در واقع مرد شماره ۹ این کشور روی این صحنه با غریزه گلزنی عالی‌اش نشان داد چرا یکی از بهترین مهاجمان حال حاضر جهان است.

در غیاب ادن آزار که از زمان انتقال به رئال مادرید همواره با مصدومیت درگیر بوده و نتوانسته بازی‌های خوبش در چلسی را تکرار کند و کوین دبروین که قربانی برخورد با آنتونیو رودیگر در فینال لیگ قهرمانان اروپا شد، لوکاکو بیشتر توانسته ثابت کند تنها یک سانترفوروارد فرصت طلب و دارای قریحه بالای گلزنی نیست. مهاجم اینتر رهبر بی‌رقیب بلژیک در این یورو است؛ او راهی طولانی در ترکیب بلژیک طی کرده: سال ۲۰۱۰ هنگامی که ۱۷ سال داشت و بلژیک در میانه یک تغییر نسل قرار گرفته بود، با مربیگری ژرژ لیکنز برای نخستین بار برای شیاطین سرخ به میدان رفت و در دیدار دوستانه با بلژیک دو گل زد.

در ۲۰ بازی ابتدایی‌اش برای بلژیک تنها ۳ گل زد که با آمار مطلوب فاصله زیادی داشت. بالاتر از آن سبک خشن و قلدرمآبانه فوتبالش به مذاق هواداران بلژیک خوش نمی‌آمد. این مسأله تا سال‌ها باقی ماند حتی وقتی لوکاکو با 75 میلیون پوند از اورتون به منچستریونایتد رفت و آنجا هم نتوانست طرفداران یونایتد را راضی کند. در واقع در لیگ برتر از او به عنوان مهاجمی گردن کلفت اما یکنواخت و غیرکامل یاد می‌شد. باز هم بازی خیلی محکم او در کنار اینکه جاگیری مناسب را نداشت مورد انتقاد قرار گرفت و از فرصت‌هایی که مقابل دروازه رقبا به دست می‌آورد، درست استفاده نمی‌کرد. همه اینها باعث شد هرگز در پستش رضایت‌بخش نباشد و با ایرادهای فراوانی مواجه شود.

اینها اما برایش آزاردهنده نبود. در آستانه جام جهانی روسیه، لوکاکو گفت در تیم ملی رقیب ندارد. او بلوف نمی‌زد. او بهترین گلزن تاریخ کشورش شد. بازی‌اش به طور کلی پیشرفت زیادی کرده، که یک دلیل مهمش اینکه؛ مربی‌اش در اینتر، آنتونیو کونته به او آزادی داد و تیمش را حول محور این بلژیکی ساخت. امروز لوکاکو در میان پنج مهاجم اول جهان است.

روبرتو مارتینس بارها از لوکاکو به عنوان یک مهاجم طراز اول تمجید کرده اما باور دارد که او هنوز هم می‌تواند پیشرفت کند و بهتر شود. آیا واقعاً نیاز دارد؟ تیم‌ها در سراسر اروپا و فراتر از آن از او وحشت دارند.

مقابل روسیه، هوش و تنوع قابلیت‌های لوکاکو آشکار بود. عقب می‌آمد، به راست حرکت می‌کرد، دریبل می‌زد و همه کار می‌کرد تا حریف را از پا در آورد. روس‌ها به ارسال توپ‌های بلند برای آرتم زیوبا و فرصت‌های نصفه و نیمه محدود شده بودند و همین برای هواداران نقطه امید بود اما نه برای اینکه با قدرت لوکاکو و تیمش برابری کنند.

توماس میونیه تعویضی یک گل زد و یکی دیگر برای لوکاکو در فاصله دو دقیقه مانده به پایان ساخت تا راه پیروزی و قدرتنمایی شیاطین سرخ در نخستین بازی فراهم شود. نیمه دوم بازی یک تمرین ساده برای تیم روبرتو مارتینس بود که توپ و زمین و بازی را کنترل کرد.

در سوت پایان، لوکاکو زانو زد و گریه کرد و با خدای خودش به راز و نیاز پرداخت. او در سنت پترزبورگ همه کار کرد، با نژادپرستی جنگید، با گفتن «کریس، عاشقت هستم» از دوستش کریستین اریکسن حمایت کرد و با یک جفت گل نشان داد، غیرقابل جایگزین‌ترین بازیکن بلژیک است. لوکاکو یک چیز را ثابت کرد: او برای قهرمانی به یورو آمده است.

منبع: فوربز