اسکوربورد ورزشگاه استمفوردبریج نتیجه بازی چلسی و استون‌ویلا را یک - یک نشان می‌داد و اینکه تنها 20 دقیقه دیگر به پایان مسابقه باقی است. فرانک لمپارد روی نیمکت به ساعتش نگاه کرد. او به ظاهر آرام نشسته بود اما در ذهنش افکار متلاطمی موج می‌زد. شاید می‌دانست که خیلی‌ها منتظرند که دو بازیکن آلمانی گران‌قیمتی که تابستان امسال آنها را مجموعاً به ارزش 120 میلیون پوند خرید به میدان بفرستد، دو بازیکن که شروع‌شان خوب بود اما کمی که گذشت اسیر تفاوت فاحش سبک بازی در لیگ برتر و بوندس‌لیگا شدند.

در دقایقی که چلسی به شدت برای زدن گل برتری تلاش می‌کرد، کای هاورتز و تیمو ورنر هر دو به زمین بازی فرستاده شدند به امید اینکه یکی از آنها یا هردوی آنها تأثیر خود را بر عملکرد آخرین بازی چلسی‌ در سال 2020 بگذارند اما یک بار دیگر این زوج آلمانی، همه را مأیوس کردند. در اوج نمایش خود، یک بار ورنر توپ را از بالای دروازه به بیرون فرستاد و هاورتز در نیمه خودی توپ را لو داد و انگولو کانته بود که جلوی حریف را گرفت.

این وضعیت که دنباله‌دار هم شده، کم‌کم دارد برای لمپارد و هواداران چلسی نگران‌کننده می‌شود. ورنر الان 11 بازی است که برای تیم باشگاهی و ملی‌اش گل نزده. در همین حال هاورتز هم در 14 بازی‌اش در لیگ برتر تنها یک گل زده هرچند برخلاف ورنر بخش مهمی از افت او به خاطر کرونا و مدتی که از میادین و تمرینات دور شد قابل توجیه است.

لمپارد به صورت مرتب از بازیکنان گرانقیمت جدیدش در برابر انتقادات دفاع کرده است اما پس از باخت این هفته مقابل آرسنال، از خجالت ورنر درآمد: «ورنر قبل از تعویض شدنش بین دو نیمه، در حرکات پا به توپ و بدون توپش ضعیف بود.»

48 ساعت بعد وقتی چلسی در استمفوردبریج به مصاف استون‌ویلا رفت، ورنر 24 ساله فهمید که او و هاورتز در این بازی فقط دو نیمکت‌نشین خواهند بود. حالا لمپارد علاوه بر مشکلات قبلی، باید فکری هم به حال احیای اعتماد به نفس از دست رفته زوج آلمانی‌اش کند و ببیند که چطور می‌تواند با اینها یا بدون آنها، تیمش را که در 5 بازی اخیرش در لیگ تنها یک برتری کسب کرده دوباره به کورس قهرمانی برگرداند.

عدم آمادگی که ورنر و هاورتز در بازی‌های اخیرشان نشان دادند، حداقل سبب شد که لمپارد درهای تیم را به روی دیگر بازیکنانی که سراپا انگیزه‌ بودند باز کرد تا ثابت کنند چیزی از این زوج آلمانی کم ندارند. این اتفاق در بازی خانگی مقابل استون‌ویلا برای کالوم هادسون اودی رخ داد که در یک سوم دفاعی حریف یک موقعیت بسیار جدی گلزنی کسب کرد.

بعد از نمایش درخشانی که پس از ورودش به میدان مقابل آرسنال به عنوان بازیکن تعویضی داشت، این بال انگلیسی مقابل استون‌ویلا هم دوباره در همان پست به کار گرفته شد و در کنار او نیز کریستین پولیسیچ و اولیویه ژیرو قرار گرفتند و اینگونه متعادل‌ترین خط حمله چلسی طی ماه اخیر شکل گرفت.

نکته جالب این بود که وقتی لمپارد در نهایت تصمیم گرفت که ورنر را به عنوان بازیکن تعویضی به میدان بفرستد، ژیرو مهاجم نوک تیم را بیرون کشید نه یکی از دو بازیکن کناری خط حمله. این تصمیم او نشان می‌دهد که لمپارد ترجیح می‌دهد در کناره‌ها از دو بال واقعی و تخصصی‌تر مانند هادسون اودی، پولیسیچ یا حکیم زیاش استفاده کند نه ورنری که تنها برای مدت کوتاهی نقش بال چپ را ایفا می‌کرد. به این ترتیب به نظر می‌رسد که بعد از این ورنر برای رسیدن به ترکیب اصلی چلسی باید به جای بال‌های تیم با مهاجمان یعنی تامی آبراهام و ژیرو بجنگد.

در مورد هاورتز هم هرچه می‌گذرد بیشتر شفاف می‌شود که او باید کاری کند که لمپارد ترجیح دهد به جای میسون ماونت، او را در ترکیب قرار دهد اما از آنجا که بازی دوشنبه شب دومین بازی متوالی برای محصول آکادمی چلسی بود که 90 دقیقه در میدان حضور داشت، بازگشت هاورتز به ترکیب اصلی هم شاید کمی سخت باشد. لمپارد همیشه گفته بازیکنانی را انتخاب می‌کند که از نظر جسمانی آماده‌ترین باشد و به این ترتیب می‌توان انتظار داشت که ورنر و هاورتز از این به بعد بیشتر کنار هم وقت بگذرانند البته روی نیمکت و نه در ترکیب تیم. حالا که آبی‌های لندن دیگر خطر را به پایان رساندند و لیگ برتر در جایگاه نازل هشتم را احساس نمی‌کنند، باید دید که آیا لمپارد در نهایت واقعاً خواهد توانست بهترین بازی را از گران‌ترین خریدهای تابستانی تیمش بگیرد یا نه.

منبع: سایت گل

 اورتون از مقامات لیگ برتر به خاطر به تعویق انداختن بازی دوشنبه با منچسترسیتی خشمگین است، چون که مشخص شد موج کرونا تیم پپ گواردیولا را گرفته. سه بازیکن از سیتی تست مثبت داشتند و بازی پنج ساعت قبل از شروع در گودیسون پارک لغو شد. قبل از این بازی کایل واکر و گابریل ژسوس قرنطینه شده بودند به همراه دو نفر از کارکنان تیم. حالا سه نفر دیگر اضافه شده‌اند.

براساس قوانین لیگ برتر، بازی لغو نمی‌شود اگر باشگاه 14 بازیکن از جمله یک دروازه‌بان در دسترس داشته باشد هرچند تصمیمات به صورت موردی و با توجه به شرایط گرفته می‌شود.

اورتون خواستار بازی بود و آماده‌سازی پیش از بازی را در هتل هیلتون لیورپول، پایگاه همیشگی‌اش، شروع کرده بود. حالا هم خواهان شفاف‌سازی کامل در این رابطه از سوی مقامات لیگ برتر هستند.

اما به تعویق انداختن بازی با توصیه پزشکی و برای پیشگیری بوده همانطور که بازی استون ویلا با نیوکاسل چند هفته پیش به دلیل ابتلای پنج بازیکن به کرونا لغو شد. اورتون در بیانیه‌اش گفته: «تعویق بازی با سیتی مایه تأسف اورتون است نه فقط به خاطر دو هزار هواداری که می‌خواستند بازی را از نزدیک ببینند بلکه به خاطر همه هواداران در مرسی ساید و سراسر جهان.»

این اقدام پیشگیرانه از آن جهت بوده که برخی از کسانی که در تست دوشنبه منفی بوده‌اند ممکن است در تست امروز مثبت شوند. سیتی به خاطر برنامه فشرده بازی‌ها نتوانست دو بار تست بدهد و این یعنی تمام کسانی که در گودیسون پارک فعالیت می‌کنند، در معرض یک خطر غیرضروری قرار می‌گرفتند.

منابع سیتی هم می‌گویند موارد زیاد ابتلا به کرونا شاید به خاطر بازی جام اتحادیه در زمین آرسنال بوده. تیم گواردیولا در روز مسابقه به لندن پرواز کرد و برگشت تا خطرات را به کمترین میزان برساند اما پیش از مسابقه فصل در هتل این نگرانی را به وجود آورده که شاید به نوع جدید کرونا مبتلا شده باشند. در عین حال، آرسنال تأکید دارد این شیوع ویروس در سیتی ربطی به اینکه گابریل، مدافع تیم لندنی قبلاً به کرونا مبتلا شده، ندارد.

علاوه بر این، اعلام شده اگر سیتی نتواند در بازی چهارشنبه آینده در نیمه‌نهایی جام اتحادیه مقابل منچستریونایتد به دلیل شیوع کووید 19 بازی کند، از این رقابت‌ها حذف نمی‌شود. لیتون اورینت در مرحله سوم این رقابت‌ها قرار بود با تاتنهام بازی کند اما 17 بازیکن این تیم تست مثبت داشتند و نتوانستند بازی کنند، بنابر تصمیم مسئولان این تیم حذف شد و تیم ژوزه مورینیو که خود تا نیمه‌نهایی بالا رفته، به دور بعد صعود کرد. این رفتار دوگانه ممکن است اعتراض تیم دسته چهارمی را در پی داشته باشد.

شانس اندکی وجود دارد که دربی منچستر در جام اتحادیه برگزار نشود و شیاطین سرخ به آسانی به فینال ویمبلی راه پیدا کنند اما این به تصمیم لیگ فوتبال انگلیس بستگی دارد و اینکه در این فصل فوق‌العاده فشرده زمان دیگری برای برگزاری بازی پیدا نکنند.

اما سیتی قبل از سفر به اولدترافورد و ماجراهایی که برای آن بازی در پیش است، یک دیدار حساس در لیگ برابر چلسی دارد. سیتی و چلسی هر دو 26 امتیازی هستند در حالی که تیم فرانک لمپارد دو بازی بیشتر انجام داده است.

لمپارد اما ابراز رضایت کرده از اینکه بازی تیمش با سیتی برگزار نشود در صورتی که شرایط ایمنی و بهداشتی لازم برای مسابقه به وجود نیاید. جالب اینکه حریف بعدی چلسی، تیم دسته چهارمی مورکامب در جام حذفی، دو بازی بعدی‌اش را به خاطر شیوع ویروس کرونا در تیمش لغو کرده. لمپارد گفت: «ما مقطعی سخت و حساس را در پیش داریم و باید بررسی شود که این بازی‌ها قابل برگزاری است یا نه. اگر نتوانیم بازی کنیم از فرصت پیش آمده برای آماده‌سازی تیم استفاده می‌کنیم. من تعجب نمی‌کنم چون شیوع این بیماری در انگلیس کار همه را سخت کرده و فوتبال هم استثنا نیست. باید ببینیم مقامات چه تصمیمی می‌گیرند اما برای همه اولویت، حفظ سلامت است.»

منبع: دیلی میل

 

 هر سال عده‌ای از ستاره‌های فوتبال بالاخره آن تصمیم سخت را می‌گیرند و به دوران حرفه‌ای خود پایان می‌دهند. در میان کسانی که به این نتیجه رسیدند سال 2020 زمان مناسبی برای بازنشستگی است، دو بازیکن از تیم قهرمان آلمان در جام جهانی 2014، دو بازیکن از تیم اسپانیا که در جام جهانی 2010 به قهرمانی رسید و یک بازیکن از تیم قهرمان ایتالیا در جام جهانی 2006 دیده می‌شوند به اضافه یک مثلث سوئیسی و همچنین مسن‌ترین بازیکن تاریخ جام جهانی.

سایت فدراسیون بین‌المللی فوتبال در روزهای آخر سال 2020 نگاهی انداخته به فهرست بازیکنانی که با فوتبال خداحافظی کردند.

دانیله دروسی که در یک شب باشکوه در برلین جام قهرمانی جهان را در سال 2006 بالای سر برده بود، در آغاز سال 2020 این تصمیم خود را علنی کرد. دوران حرفه‌ای او 18 فصل به طول انجامید -که 17 تایش با رم بود- و در آنها 621 بازی انجام داد؛ او همچنین 117 بار با پیراهن تیم ملی ایتالیا به میدان رفت. او در توضیح تصمیم خود گفت به خاطر اینکه وقت بیشتری را با خانواده‌اش بگذراند، می‌خواهد فوتبال حرفه‌ای را کنار بگذارد: «من هیچ مشکل جسمی ندارم. فقط باید وقت بیشتری با دخترم باشم، او برای من دلتنگ می‌شود و من برای او.»

چهار سال بعد از قهرمانی ایتالیا، ایکر کاسیاس و داوید ویا به اسپانیا کمک کردند در آفریقای جنوبی به نخستین و تنها قهرمانی‌اش تا به حال در جام جهانی برسد. کاسیاس که علاوه بر قهرمانی جهان دو قهرمانی جام ملت‌های اروپا را هم به دست آورد و با رئال مادرید و پورتو به هر افتخار ممکن در رده باشگاهی نیز رسید، گفت: «هر چیزی که به آن رسیدم مایه افتخار است، نه فقط جام‌های قهرمانی بلکه افتخارات فردی هم شاملش می‌شود.»

ویا، رکورددار گلزنی تاریخ تیم ملی اسپانیا در آفریقای جنوبی به خاطر زدن پنج گل کفش نقره‌ای گرفت ضمن اینکه در تیم منتخب تورنمنت جا گرفت و توپ برنز به عنوان سومین بازیکن برتر جام را به دست آورد.بندیکت هوودس هم در تابستان گذشته در سن 32 سالگی فوتبال حرفه‌ای را کنار گذاشت. او در جام جهانی برزیل با تیم ملی آلمان به عنوان قهرمانی جهان رسید به همراه آندره شورله که پاس تنها گل بازی فینال برابر آرژانتین را به ماریو گوتزه داد و او هم تصمیم گرفت در 29 سالگی با فوتبال وداعی زودهنگام داشته باشد.

دوران حرفه‌ای کلودیو پیزارو 12 سال بیشتر از شورله طول کشید اما این مهاجم پرویی بالاخره در سن 41 سالگی تصمیم به بازنشستگی گرفت. «پیزا» با 197 گل دومین گلزن خارجی برتر تاریخ بوندس‌لیگا به حساب می‌آید بعد از روبرت لواندوفسکی که هفته گذشته جایزه بهترین بازیکن سال 2020 را به خود اختصاص داد. پیزارو که نتوانست به رویای بازی در جام جهانی برسد، رکورد گلزنی به عنوان مسن‌ترین بازیکن تاریخ بوندس‌لیگا را دارد با 40 سال و 7 ماه و 15 روز.

باسابقه‌ترین بازیکن تاریخ تیم ملی آرژانتین هم آخرین بازی خود را در سال 2020 انجام داد. خاویر ماسچرانو کرکره دوران واقعاً پرافتخاری را پایین کشید که علاوه بر 147 بازی ملی شامل پنج قهرمانی لالیگا، دو قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا و دو قهرمانی جام جهانی باشگاه‌ها و عضویت در شاید بهترین تیم تاریخ بارسلونا می‌شود.

19 سال بعد از انجام نخستین بازی در بوندس‌لیگا برای بایرلورکوزن، لوسیو در سن 41 سالگی فوتبال را کنار گذاشت. این مدافع میانی گلزن 121 بازی برای لورکوزن انجام داد و 21 گل زد تا سال 2004 که به بایرن‌مونیخ رفت. با این تیم در 212 بازی 12 گل زد و سه قهرمانی بوندس‌لیگا و سه جام حذفی به دست آورد. سال 2009 به اینتر رفت و یک سال بعد در سه‌گانه تاریخی تیم ژوزه مورینیو سهیم بود. او همچنین 105 بازی برای تیم ملی برزیل انجام داد و در برد 2 بر صفر سلسائو در فینال جام جهانی 2002 برابر آلمان در کنار روکه جونیور در قلب دفاع بود. همچنین در قهرمانی‌های برزیل در جام کنفدراسیون‌های 2005 و 2009 حضور داشت.

عصام الحضری دروازه‌بان افسانه‌ای مصر هم در سال 2020 با فوتبال حرفه‌ای وداع کرد آن هم در سن باورنکردنی 47 سالگی. الحضری دو سال قبل تاریخی شد وقتی با 45 سال سن در جام جهانی روسیه بازی کرد و عنوان مسن‌ترین بازیکن تاریخ جام جهانی را به خود اختصاص داد.

یک رکوردشکن دیگر در فهرست ما گرت بری است که امسال در سن 39 سالگی با بازی حرفه‌ای فوتبال خداحافظی کرد. بازیکن سابق تیم ملی انگلیس 653 بازی در لیگ برتر برای استون ویلا، منچسترسیتی، اورتون و وست برومویچ آلبیون انجام داد که بیش از هر بازیکن دیگری در تاریخ این رقابت‌ها است. اورتون و سیتی در خداحافظی او تبریک گفتند و برایش آرزوی موفقیت کردند. او در 53 بازی ملی 3 گل زد.

یکی دیگر از بازنشستگان امسال که سال‌های زیادی را در ترکیب آبی آسمانی‌پوشان منچسترسیتی گذراند، دفاع وسط بلژیکی، ونسان کمپانی بود که بعد از دوران حرفه‌ای 18 ساله مربی اندرلخت شد. او که چهار قهرمانی لیگ برتر و انجام 89 بازی ملی را در کارنامه دارد، در توضیح تصمیم خود گفت: «می‌خواهم به شغل خودم به عنوان مربی متعهد باشم و باید صددرصد زمانم را برایش بگذارم و روی آن تمرکز کنم برای همین به کارم به عنوان بازیکن فوتبال خاتمه می‌دهم.»

سه بازیکن تیم ملی سوئیس؛ دیگو بنالیو که آخرین باشگاهش موناکو بود و در سال 2009 با ولفسبورگ به عنوان قهرمانی بوندس‌لیگا رسید. این دروازه‌بان در 36 سالگی فوتبال را کنار گذاشت.

استفان لیشت اشتاینر، مدافع راست سوئیس که هفت قهرمانی لیگ ایتالیا با یوونتوس به دست آورد و در مجموع 17 قهرمانی داشت که 14 تایش با بانوی پیر بود. او 108 بازی برای سوئیس انجام داد و تنها هاینتس هرمان با 118 بازی و آلن گایگر با 112 بازی را پیش روی خود به عنوان باسابقه‌ترین بازیکنان تاریخ سوئیس می‌بیند. لیشت اشتاینر روی هم در پنج جام جهانی و جام ملت‌های اروپا برای سوئیس به میدان رفت و در یورو 2016 و جام جهانی 2018 کاپیتان تیم ملی کشورش بود. ژلسون فرناندز، هافبک دفاعی سابق سوئیس هم تصمیم به بازنشستگی گرفت. او که در دوران حرفه‌ای خود برای 10 باشگاه در شش کشور بازی کرد، متولد کیپ ورده بود اما تابعیت سوئیس گرفت.

منبع: فیفا

 تیم ویکری

 

 برخی بازیکنان در لیگ برزیل شاید از این خوشحال باشند که بازی‌ها در حال حاضر پشت درهای بسته برگزار می‌شود، چرا که در غیر این صورت با خشم شدید هواداران در ورزشگاه‌ها روبه‌رو می‌شدند.

با این حال، طرفداران عصبانی در فرودگاه‌ها و زمین‌های تمرینی جمع می‌شوند و این موضوع هم فقط محدود به تیم‌های پایین جدول نیست. سائوپائولو و فلامنگو صدرنشین لیگ برزیل هستند اما در ماه‌های اخیر، حتی به بازیکنان این تیم‌ها هم توهین شده و روی دیوارهای زمین‌های تمرینی آنها هم شعار نوشته شده است.

بخشی از این اعتراضات به دلیل خشم جامعه است. آن تصویر قدیمی توریست‌پسند از برزیل به عنوان کشوری زیبا و شاد، زیر سایه رویدادهای سیاسی اخیر در هم شکسته است.

اما یک موضوع دیگر هم هست؛ مسأله‌ای بنیادین برای فوتبال برزیل که باید به عنوان هشداری برای مقامات فوتبال باشگاهی در اروپا دیده شود.

برزیل کشوری به وسعت یک قاره است و این جغرافیای گسترده آن روی توسعه فوتبال در این کشور تأثیر گذاشته است. برای چندین دهه، زیرساخت‌های ارتباطی ضعیف مانع برگزاری یک لیگ کاملاً ملی می‌شد. به این ترتیب، فوتبال در برزیل به صورت پدیده‌ای منطقه‌ای شکل گرفت. تمرکز همه روی مسابقات محلی بود. چند تلاش برای برگزاری لیگ سراسری انجام شد اما لیگ ملی سرانجام از سال 1971 شکل گرفت. تا همین 25 سال پیش، مسابقات ایالتی اهمیت بسیاری داشتند. هر کدام از 27 ایالتی که این کشور بزرگ را می‌سازند، لیگ خود را دارند.

به این ترتیب بود که باشگاه‌های بسیاری توانستند قهرمانی را جشن بگیرند و به عنوان غول‌های برزیل شناخته شوند. مناطق جنوب شرقی و جنوبی، یعنی ریو دو ژانیرو، سائوپائولو، بلو هوریزونته و پورتو آلگره، 12 باشگاه مشهور دارند و تازه باشگاه‌های شمالی‌تر که هواداران بسیاری دارند را هم در نظر نگرفته‌ایم. در چند دهه اخیر، یک تغییر مهم صورت گرفته است. فوتبال برزیل از حالت منطقه‌ای جدا شده و شکل ملی گرفته است. مسابقات ایالتی همچنان برگزار می‌شوند اما دیگر آن زرق و برق سابق را ندارند. زمان برگزاری آنها کوتاه‌تر شده و به عنوان تورنمنت‌هایی دیده می‌شوند که فقط برنامه بازی باشگاه‌ها را شلوغ می‌کنند.

این منجر به مشکل شده است. باشگاه‌ها حالا به دنبال فتح لیگ ملی یا جام حذفی یا کوپا لیبرتادورس، مسابقات قاره‌ای هستند. در فرهنگ ورزشی برزیل که قهرمانی فوق‌العاده مهم است، حالا که رقابت‌های ایالتی از رونق افتاده‌اند، باشگاه‌های بزرگ به اندازه کافی قهرمانی به دست نمی‌آورند تا همچنان غول بمانند.

در لیگی که 12 تیم غول در آن حضور دارند، یکی از آنها در بهترین حالت در رده 12ام جدول قرار خواهد گرفت. باشگاهی که نهایت جاه‌طلبی‌اش حضور در میانه جدول باشد را هم نمی‌توان غول دانست.

بوتافوگو را در نظر بگیرید. آنها چندین بازیکن بزرگ به تیم ملی برزیل دادند که در قهرمانی آنها در جام‌های جهانی 1958، 1962 و 1970 نقش داشتند اما حالا در خطر سومین سقوطشان در این قرن قرار دارند. این مایه شگفتی نیست. طرفداران آنها نسبت به فلامنگو، تیم همسایه، یا حتی واسکو دا گاما خیلی پرشمار نیستند. در لیگ ملی، جایی که حق پخش تلویزیونی برای باشگاه‌های مختلف بسیار متفاوت است، برای بوتافوگو سخت است که مدعی بماند. مدت‌ها از زمانی که آنها لیگ را با امید قهرمانی آغاز می‌کردند گذشته است و این حقیقت دردناکی برای تیمی است که امثال گارینشا، دیدی، نیلتون سانتوس، زاگالو، آماریلدو و جرزینیو را پرورش داده است. رفتن از رقابت‌های منطقه‌ای به سطح ملی بی‌تردید باعث نارضایتی هواداران می‌شود. حالا به رویای برخی باشگاه‌های بزرگ اروپا می‌رسیم که می‌خواهند سوپرلیگ قاره‌ای را تشکیل دهند. این دو موضوع را به صورت آشکار می‌توان با هم مقایسه کرد. انگار که اروپا یک کشور باشد و لیگ‌های ملی در آن، مشابه لیگ‌های ایالتی برزیل باشند. برخی از لیگ‌های اروپا همین حالا هم شبیه به مسابقات ایالتی فعلی برزیل شده‌اند؛ آنها اعتبارشان را از دست داده‌اند چون رقابت در آنها کمرنگ شده است و با افزایش فاصله طبقاتی، پیش‌بینی قهرمان آنها کار دشواری نیست. یک سوپرلیگ در سطح اروپا احتمالاً با 20 باشگاه آغاز به کار خواهد کرد که همه آنها در حالی پا به این مسابقات می‌گذارند که عنوان غول را به دوش می‌کشند، چرا که اکثر دیدارهای داخلی‌شان را می‌برند.

اما در لیگی با 20 تیم، یک تیم 20ام می‌شود و یک تیم 19ام و به همین ترتیب و باشگاهی که اکثر دیدارهایش را می‌بازد، دیگر باشگاه بزرگی تلقی نخواهد شد. این باعث ناامیدی شدید چندین نسل طرفداران آنها می‌شود که با قهرمانی‌ها و افتخارات این باشگاه‌ها زندگی کرده‌اند.

به این ترتیب، سوپرلیگ اروپا تنها چند باشگاه بزرگ را راضی نگه خواهد داشت و همه باشگاه‌های دیگر را ناراضی خواهد کرد. رفتار تماشاگران در برزیل را باید به عنوان هشدار دید.

منبع: ESPN

کریستین اریکسن در پنجره نقل و انتقالات ژانویه توجه بسیاری را جلب خواهد کرد.

دوران حضور او در اینتر آنطور که انتظار بود پیش نرفت. این بازیکن دانمارکی در ژانویه پارسال با قراردادی چهار سال و نیمه به اینتر پیوست اما تنها 12 ماه بعد، آنتونیو کونته، مربی تیم، دیگر به او اعتقادی ندارد.

اریکسن نتوانسته جایگاهی در سیستم 2-5-3 کونته پیدا کند و در این فصل تنها چهار بار در سری آ در ترکیب ثابت بازی کرده است. او در مجموع تمامی رقابت‌ها، 38 بازی با اینتر انجام داده و تنها 4 گل زده و 3 گل ساخته است. دلیل این آمار ضعیف این است که او اکثراً به عنوان بازیکن جانشین و در دقایق پایانی به میدان رفته است. این در حالی است که او در تیم تاتنهام با موریسیو پوچتینو، بازیکنی کلیدی بود.

تنها گل این فصل او برای تیم ملی دانمارک بوده است. اینتر به این ترتیب در پنجره نقل و انتقالات ژانویه اریکسن را خواهد فروخت. این خبری است که جوزپه ماروتا، مدیر ارشد اجرایی باشگاه اعلام کرده است اما کدام باشگاه‌ها به خرید او علاقه دارند؟

 

پاری‌سن‌ژرمن

موریسیو پوچتینو به این باشگاه می‌رود و به این ترتیب، باشگاه پایتخت‌نشین فرانسه مقصد محبوب اریکسن خواهد بود. مربی سابق تاتنهام قرار است جانشین توماس توخل شود. پوچتینو در سال‌های 2001 تا 2003 برای پاری‌سن‌ژرمن بازی کرد و دوست دارد دوباره مربی اریکسن باشد. آنها بیش از 5 فصل در تاتنهام کنار هم بودند.

لئوناردو، مدیر ورزشی پی‌اس‌جی هم مدتی است که اریکسن را زیر نظر دارد و در تابستان هم برای جذب او پیشنهاد داد. پیشنهاد او معاوضه لئاندرو پاردس با اریکسن بود. پی‌اس‌جی اگر نتواند با اینتر بر سر معاوضه بازیکن به توافق برسد، قیمتی حدود 13 میلیون یورو پیشنهاد خواهد داد.

 

آرسنال

این تیم لیگ برتری جدیدترین تیمی است که اریکسن را زیر نظر دارد. ادو گاسپار، مدیر فنی آرسنال طرفدار این بازیکن دانمارکی است. بازگشت به لندن ممکن است با معاوضه او با گرانیت ژاکا، هافبک سوئیسی انجام شود. با این حال، مشخص نیست که آرسنال او را بخرد، چرا که این بازیکن برای تاتنهام بازی کرده و این دو تیم با هم عداوتی دیرین دارند.

آرسنال در هنگام انتقال اریکسن به اینتر، امکان جذب او را داشت اما این اتفاق نیفتاد. در حال حاضر اریکسن اولویت اصلی آرسنال در ژانویه نیست، هرچند که به هر حال زیر نظر است.

 

وستهم

این باشگاه انگلیسی رسماً پیشنهاد انتقال قرضی اریکسن را به اینتر داده است. آنها به دنبال یافتن جانشینی برای فلیپه اندرسون هستند که به پورتو پیوسته است.

اما این انتقال دشوار خواهد بود، چرا که اینتر می‌خواهد از فروش اریکسن به سود برسد یا اینکه دست کم ضرر مالی نکند و به این ترتیب بعید است با انتقال قرضی او موافقت کند.

 

رئال مادرید

موندو دپورتیوو نوشته که ممکن است رئال مادرید بخواهد اریکسن را با ایسکو معاوضه کند. این هافبک 28ساله اسپانیایی اوضاعی مشابه با هافبک 28ساله دانمارکی دارد و هر دو بازیکن اعتماد مربی‌هایشان را از دست داده‌اند.

این معاوضه به سود هر دو بازیکن و هر دو تیم خواهد شد. آنها می‌توانند به این ترتیب فصل خود را احیا کرده و پیش از یورو 2021، فرصت بازی به اندازه کافی را به دست بیاورند.

منبع: فوربز