مازیار گیلکان

 

یحیی گل‌محمدی ستاره امروز فوتبال ایران است. پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا، این‌بار با یحیی. در همان موقعیتی که بزرگ‌ترین افتخار موفق‌ترین مربی پیشین پرسپولیس (برانکو ایوانکوویچ) بود اما یحیی آن موقعیت را آسان‌تر و سریع‌تر ساخت. در فوتبال گریزی از مقایسه‌ها بر اساس نتایج نیست. یحیی فقط به فینال نرسید، بلکه رکورد موفقیت برق‌آسا را زد. او با پرسپولیسی‌ها به زبان فوتبال مسأله‌ای را در میان گذاشت: می‌توانم سریع‌تر به تمام دستاوردهای موفق‌ترین مربی تاریخ پرسپولیس دست پیدا کنم.

تیم یحیی که به دست یحیی ساخته شده و با اندیشه او مسیر قهرمانی در آسیا را طی می‌کند، حتی به تیغ‌دارترین بازیکنش متکی نبود. پرسپولیس بدون آل‌کثیر هم درخشید و پیش از درخشیدن جنگید و این جنگیدن مهم‌تر بود. پرسپولیس در مسیر فینال چندین بازیکن مؤثر و کلیدی داشت، از حامد لک تا خلیل‌زاده و کنعانی‌زادگان، نعمتی، امیری و دیگران اما یک نفر بیش از همه درخشید و او یحیی گل‌محمدی بود. انگار بسان سال‌های جوانی‌اش با تمام فکر و ایده‌اش در دفاع ایستاده و تیمش را هدایت می‌کند، نه فقط از کنار زمین. یحیی خود در ترکیب تیمش بود و بیش از تمام بازیکنانش درخشید.

آنچه یحیی در پرسپولیس ساخته و انگار تازه مقدماتش را چیده است، می‌تواند در آینده دستاوردهای بزرگ‌تری برای پرسپولیس داشته باشد و البته نشان دهد که اعتماد به او در تمام سال‌های اخیر به عنوان یک مربی که اثر خودش را می‌گذارد، بیجا نبود و یحیی چیزی بیشتر از هم‌نسل‌های خود را در مربیگری تصویر می‌کند. تصویر مربیگری یحیی گل‌محمدی جذاب‌ترین تصویر از مربیگری هم‌نسل‌های اوست، انگار که برای مربیگری زندگی کرده باشد.

یحیی خیلی زودتر از آنکه دوستداران مربیگری‌اش فکر کنند، کار را در پرسپولیس به سرانجام رساند. او بیش از توقعات در پرسپولیس نقش ایفا کرد و این می‌تواند البته آغاز قصه او باشد.

مثل یحیی مربیان ایرانی دیگری نیز به چنین موقعیتی در فوتبال باشگاهی آسیا رسیده‌اند اما آنچه در آینده مربیگری یحیی رخ خواهد داد، کاش جذاب‌تر از ماجرای دیگران باشد و فوتبال ایران با مربیانش تجربه‌های بزرگ‌تری به دست آورد.

 

سام ستارزاده

 

برای مردم بندر اولسان، کلمه «هیوندای» تنها در فرهنگ لغت نیست که معنای «مدرنیته» و «تمدن‌گرایی» می‌دهد. همانطور که کارخانه صنایع سنگین هیوندای با تبدیل اولسان به قطب کشتیرانی و پتروشیمی کره جنوبی، این بندر را ‌قلب تپنده صنعت کره قرار ‌داده، تیم نخست فوتبال این بندر که تحت تملک همین کارخانه قرار ‌دارد نیز در عرض کمتر‌ از چهار دهه در قامت یک تیم مهارناپذیر در حمله خود را به فوتبال آسیا نشان داد.

دو فصل به‌یادماندنی اولسان هیوندای در لیگ قهرمانان کارشناسان ورزشی را مجاب ساخت تا به آنان لقب «گنگسترهای آسیا» را بدهند؛ اولی در سال 2006، جایی که در 6 بازی 14 مرتبه موفق به گلزنی شدند و در نهایت هم‌کشوری آنان، جئونبوک موتورز، ترمزشان را در یک‌قدمی فینال کشید. دیگری هم در سال 2012 که با 24 گل به فینال رسیدند و در شهر خود سه گل دیگر نیز برای الاهلی عربستان کنار گذاشتند تا فاتح باارزش‌ترین عنوان تاریخشان گردند.

در این دوره نیز، ببرهای اولسان در تمام دیدارهایشان جشن گلزنی گرفتند؛ مجموعاً 21 بار اما برخلاف هشت سال قبل، آنها‌ با یک دفاع مستحکم خود را به فینال رساندند. تنها 5 گل خورده؛ آن‌هم در شرایطی که سنگربان ملی‌پوششان، جو هئون وو، به‌علت ابتلا به کرونا تنها یک بازی برایشان انجام داد. هدایت اولسان در اختیار کیم دو هون است؛ مهاجم اسبق چشم‌بادامی‌ها که سابقه گلزنی به تیم‌ملی کشورمان و سلسائو را هم دارد. بهره‌مندی از یک اسکواد عمیق و باکیفیت، امکان طرح‌ریزی چهارمین تیم برتر تورنمنت در اجرای بازی مالکانه و برترین تیم مسابقات از لحاظ تعداد شوت و گل را به این سرمربی 50ساله داده است.

دو سوم این گل‌ها را سه بازیکن زده‌اند؛ جونیور نگرائو، بیارن جانسون‌ و بیت گارام یون. اولی که با اختلاف فاحش نسبت به رقبایش در کی‌لیگ به آقای گلی کره جنوبی رسیده و دومی که ژانویه امسال و از آلکمار آمده، به‌ندرت درکنار هم بازی می‌کنند؛ چرا که اولسان معمولاً با یک مهاجم هدف بازی می‌کند. با این وجود، پای هر یک 5 بار به گلزنی باز شده. دقیق‌تر بررسی کنیم، از هر 4 شوت هرکدام یکی منجر به گل شده. یون کمی عقب‌تر بازی می‌کند؛ در پست هافبک دفاعی اما مهارت ایستگاهی‌زنی و شوت‌زنی وی در دور گروهی کمک شایانی به صعود آبی‌های اولسان کرد. به‌علاوه، خلاقیت این هافبک شماره 10 در خلق موقعیت، او را با سه پاس‌گل، در جمع برترین‌های فصل آسیا قرار 

داده.

دردفاع، جذاب‌ترین مهره گنگسترها در فینال شنبه‌عصر، جونگ سئونگ هئون است؛ از این زاویه که این مدافع ملی‌پوش، در بازی اختتامیه سال 2018 نیز با پیراهن کاشیما مقابل پرسپولیس قرار ‌گرفت. با توجه به نامشخص‌بودن وضعیت جسمانی کیم کی هی، احتمالاً جونگ زوج دیو بولتهویس در خط دفاعی اولسان باشد. مدافع چپ آنان نیز پارک جو هو است؛ بازیکنی که یک سال در ماینتس و دو سال در دورتموند زیر نظر توماس توخل کار کرده و پنج بازی هم با پیراهن زنبورها انجام‌ ‌داده. آنها‌ یک لژیونر مطرح دیگر نیز در خط میانی دارند؛ لی چئونگ یونگ، وینگر سابق کریستال‌پالاس، بولتون و بوخوم.

کیم دو هون معمولاً تیمش را با آرایش 1-3-2-4 به زمین می‌فرستد. بازیکنانش در پیداکردن یکدیگر با چشم‌های بسته در کنفرانس شرق شهره هستند. 

هافبک‌هایی نظیر بیت گارام و دو جائه وون نیز به استفاده از کوچک‌ترین فضاها برای شوت‌زنی از راه دور عادت ورزیدند. البته یحیی گل‌محمدی بیشتر نگران مهارت پنالتی‌گیری طرف کره‌ای- به‌ویژه جونیور- است. در سوی مقابل، فاصله زیاد بین مدافعین اولسان با یکدیگر و البته با هافبک‌ها، نقطه ضعف قابل‌توجه این تیم به‌شمار می‌رود؛ امتیازی که به پرسپولیس داده شده تا روی ضدحمله‌ها برای افزایش بخت گلزنی به این اولسان حساب باز ‌کند.

اولسان هیوندای تابه‌حال هفت بار با نماینده‌های غرب آسیا رودررو شده و هر هفت جدال خود را برده؛ آن‌هم با دریافت تنها یک گل از بنیادکار. آنها به خط حمله قدرتمندشان برای رسیدن به برد هشتم و البته جام دوم تاریخشان اتکا می‌ورز‌‌ند؛ ولی سدی که برابر آنهاست، مقاومتش را دربرابر جونیورها و یانسن‌های زیادی به‌رخ کشیده. پرسپولیس یحیی اگر باهوش و با برنامه عمل کند، می‌تواند از نقطه ضعف رقیب کره‌ای که میانگین سنی بالای 30 سال ترکیب آغازگرش است، نهایت استفاده را ببرد و در زمان خستگی رقیب، ضربه کاری را به آخرین حائل میان آنها‌ و نشان قهرمانی قاره کهن وارد کند.

 

بالاخره پس از 77 روز انتظار و دل‌شوره، نوبت به برگزاری مهم‌ترین مسابقه فوتبال باشگاهی در آسیا رسید تا تکلیف قهرمان لیگ قهرمانان آسیای 2020 در سال کرونازده فوتبال مشخص شود. مدت‌ها بود که به حذف نماینده‌های فوتبال کشورمان در مراحل گروهی و در اوایل دور حذفی عادت کرده بودیم اما پرسپولیس آمد تا عادت‌ها را تغییر دهد و تابوها را بشکند. سربازان ارتش سرخ آمدند تا در 3 سال 2 بار به فینال معتبرترین رقابت باشگاهی در آسیا برسند و هر بار هم طیف گسترده‌ای از هواداران فوتبال در ایران را تا سر حد شوق بکشانند.استارت رویاپردازی قرمزهای تهرانی با برانکو ایوانکوویچ آغاز شد تا مسیر موفقیت در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا مقابل دیدگان بازیکنان سرخ ترسیم شود. تیمی که شاید پیش از تئوریسین کروات به توانایی‌های خود امید نداشت، حالا به جایی رسیده که تنها بالا بردن کاپ قهرمانی آسیا توسط دستان کاپیتان حسینی می‌تواند نیازهایش را ارضا کند و بس. پرسپولیسی‌ها پس از آن تراژدی تلخ در استادیوم آزادی و از دست دادن جام لیگ قهرمانان آسیا در استادیوم تماماً‌ سرخ، حالا رویاهای خود را در قطر دنبال می‌کنند. پرسپولیس به‌دنبال آرزوهایش در ورزشگاه الجنوب دوحه می‌گردد و خوب هم می‌داند که در آغوش گرفتن این آرزو، همه آن چیزی‌ است که دارد و خواهد داشت. اگر چه راه سخت بود و مسیر دشوار اما پرسپولیس هرگز نگفت چاره نیست. سرخ‌ها با گابریل کالدرون آغاز کردند و به یحیی گل‌محمدی راضی شدند، با علیرضا بیرانوند، مهدی ترابی و شجاع خلیل‌زاده شروع کردند تا به حامد لک، احسان پهلوان و محمدحسین کنعانی‌زادگان تکیه کنند. پرسپولیسِ این ماه‌ها نشان داده که به معنای واحد کلمه یک تیم است و تعبیر تیم را هم آموخته. درست است که خیلی‌ها در تنگه‌های صعب‌العبور تنهایی پرچم سرخ را رها کردند اما این دشت هرگز از تفنگ‌دار خالی نشد تا گرگ‌ها جرأت حمله را به خود ندهند. پرسپولیس امروز با 11 ستاره به میدان می‌رود تا آسمان غروبِ شنبه دوحه را نورافشانی کند، سرخ‌ها می‌روند تا آرزوی دیرینه خود را محقق کنند و به تنهایی بر بلندای لیگ قهرمانان آسیا قدم بزنند. یحیی گل‌محمدی برای رویارویی با اولسان هیوندای دل به سربازانی بسته که تا پای جان برای حراست از کیان پرسپولیس می‌جنگند و از هیچ تلاشی برای ماجراجویی‌های خود دریغ نمی‌کنند؛ این گوی و این میدان، این 11 ستاره‌ای که باید بدرخشند.