یکی از نکات مثبتی که با حضور دراگان اسکوچیچ در تیم ملی فوتبال ایران به وجود آمده این است که اسکو با وجود شرایط کرونایی هر زمان که لازم بوده در ایران و سر کارش حضور داشته و اواخر لیگ نوزدهم و بازی‌های لیگ بیستم را به صورت جدی دنبال کرده و همکارانش نیز در این مسیر همراه او بوده‌اند.

با این حال یکی از مسائلی که می‌تواند در آینده شرایط کنونی را بهتر کند این است که کادر‌فنی تیم ملی و در رأس آن دراگان اسکوچیچ به طور مساوی بازی‌های لیگ را از نزدیک تماشا کنند و در تهران باقی نمانند. پیش از این شاهد حضور اسکوچیچ در بازی‌های خارج از تهران نیز بوده‌ایم اما درصد آن با بازی‌هایی که در تهران حضور داشته قابل مقایسه نیست. توصیه می‌شود سرمربی کروات تیم ملی برای ایجاد شرایط مساوی و همچنین افزایش روحیه بازیکنان سفرهای خارج از تهران نیز داشته باشد و بازی‌های حساسی که در شهرستان‌ها برگزار می‌شود را از نزدیک تماشا کند.

یکی دیگر از مسائلی که می‌تواند اصلاح شود این است که نیاز نیست کلیه اعضای کادر‌فنی برای تماشای یک بازی به استادیوم بروند. می‌توان تصمیم جدیدی اتخاذ کرد و هر یک از اعضا برای تماشای یک بازی به استادیوم‌های مختلف بروند.

 بدین ترتیب هم ارتباط بیشتری بین تیم ملی و باشگاه‌ها به وجود می‌آید و هم دایره رصد افزایش پیدا می‌کند.

البته که مطلع هستیم کادر‌فنی تیم ملی فیلم تمام بازی‌های لیگ برتری را در اختیار دارد و آنها را تماشا می‌کند اما باز هم حضور فیزیکی در ورزشگاه می‌تواند شرایط بهتری را به وجود بیاورد.

هنوز برنامه حضور مربیان تیم ملی در بازی‌های هفته پنجم لیگ برتر اعلام نشده اما بدون تردید دیدار تراکتور و فولاد در تبریز حساس‌ترین بازی هفته خواهد بود. گل‌گهر سیرجان به عنوان صدرنشین لیگ باید به مصاف پیکان برود. ذوب‌آهن در مشهد میزبان شهرخودرو است و سپاهان برای کسب سومین برد فصل باید در مسجدسلیمان به دیدار نفت این شهر برود. در پایان استقلال هم در ورزشگاه آزادی میزبان صنعت نفت آبادان

 است.

تیم ملی فوتبال ایران باید اسفندماه، رقابت‌های خود را در مرحله انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر و جام ملت‌های ۲۰۲۳ چین از سر بگیرد. تیمِ دراگان اسکوچیچ تا به حال در ۲ بازی دوستانه شرکت کرده و موفق شده ازبکستان و بوسنی را در خانه‌هایشان شکست دهد.

(این یادداشت در خبرگزاری ایرنا منتشر شده)

وسط بدبختی‌های استقلال و هاگیر و واگیرشان، وریا غفوری هم مصدوم شد! الان تنها چیزهایی که استقلالی‌ها در فصول اخیر تجربه نکرده‌اند عبارتند از: حمله گیدورا و مادورا به صورت گازانبری، راهپیمایی تا دیوار بزرگ و تماشای سقوط آن بر اساس حمله اژدهای آتشی سابق و یخی فعلی در سریال بازی تاج و تخت، ترور مارتین لوتر کینگ به صورت زنده در ورزشگاه مرغوبکار موقع سخنرانی در مورد داشتن رؤیایی در مورد خرید خانه بدون وام بانکی، افتتاح شعبه جدید پیتزا عمو رضا در طبقه سوم باشگاه استقلال،

بازسازی دیوار برلین بعد از رأی کمیته انضباطی مبنی بر جریمه شدن این تیم به علت فروپاشی این دیوار، پیدا کردن قاتل کندی قبل از ترورش به شیوه سریال‌های نت فلیکس، توزیع مرغ دولتی به قیمت کیلویی چهارهزار و هشتصد در سطح شهر بدون صف، خرید دلار اسحاقی و فروش آن به صورت ارز نیمایی و موارد مشابه.

 ***

متأسفانه در دنیای فانی و تفوی امروز نیز عین ایران خودمان پهلوان الایو را عشق است. تا مارادونا مرد، یک میلیون نفر به فالوورهایش اضافه شد. فالوورهایی که در سوگ استاد زیر پست‌های او کامنت‌هایی تایپ می‌کنند با این مضمون:

*خواهرم از کدوم لوکیشن طرفدار مارادونا هستین؟ تشریف بیارین دایرکت ببینیم چه خاکی باید به سرمون بریزیم.

* یه روزی مارادونای خدا بیامرز دید تو بوینس آیرس نون گرونه. دو تا شاطر رو کرد تو تنوراز فردا تو دهات کوردوبا هم قیمت نون همون یه پزو بود که زمان نخست وزیری مرحوم چه‌گوارا! خواهرم بیا دایرکت با هم گریه کنیم.

* یه روزی مارادونا فهمید تو باشگاهشون یه جاسوسه. رفت اون رو پیدا کرد، دید معاون باشگاهه. بهش گفت تا نکشتمت بگو دشمن از تو چی می‌خواست؟ گفت: «دشمن از من  می‌خواست که آدمای کوچیک رو بذارم سر کارای بزرگ. مارادونا جیغی کشید و تو افق محو شد.»

* یه روزی مارادونا تو برزیل مهمون پله بود. دید شب در اتاقش دو تا بسته کوکایین فرستادن. قبول نکرد و نکشید. بهش گفتن چرا نکشیدی؟ گفت فردا اونم میاد آرژانتین باید کوکایین جوونای وطنم رو بدم این اجنبی بکشه. از خیرش گذاشتم. البته خسرو معتضد اعتقاد داره که مارادونا قبل از رفتن به اتاق خودشو ساخته بود و دیگه میل نداشت! قلمتون مانا، ماهتون عسل!

علی کریمی بهترین بازیکن فوتبال آسیا در سال 2004 شد

مازیار گیلکان

 

لیگ برتر فقط همین را کم داشت که نظم و ریتم خود را هم از دست بدهد. لغو بازی‌های لیگ برتر تیر دیگری بود که به سمت فوتبال شلیک شد، بی‌نظمی بزرگی که به سختی به نظم برمی‌گردد و می‌تواند بلبشوی تازه‌ای برای فوتبال ایران باشد.

یاد گذشته‌ها زنده‌باد که حتی تعداد بازی تیم‌ها در جدول برابر نبود. حالا همین یکی از معدود نشانه‌های حرفه‌ای بودن لیگ برتر ایران نیز دوباره به باد خواهد رفت.

درباره پرسپولیس در آستانه فینال لیگ قهرمانان آسیا گفتن این نکته ضروری است که این تیم بیش از هر چیزی به بازی کردن‌های پی‌در‌پی نیاز دارد. تیم جدیدی که یحیی گل‌محمدی ساخته، باید بازی کند تا به شناخت بیشتری درباره خودش برسد و این فرض که پرسپولیس با دوری از مسابقه آماده می‌شود، چندان منطقی نیست.

سازمان لیگ که حتی در سیاه‌ترین روزهای شیوع ویروس کرونا اصرار به برگزاری بازی‌ها داشت و این اصرار حتی اعتراض وزیر بهداشت ایران را در پی داشت، حالا بسیار ساده و بی‌هیچ توضیح قانع‌ کننده‌ای حکم به لغو بازی‌ها می‌دهد که این کار را تکرار می‌کند. سازمان لیگ نشان داده که به آسانی تحت تأثیر قرار می‌گیرد و این از عواقب فدراسیون و سازمانی است که تمام پست‌هایش موقت‌اند.

در آینده آسان نخواهد بود که بی‌نظمی‌های لیگ جبران شوند و این نابرابری تعداد بازی‌ها با شرایط طبیعی و جوانمردانه برگزاری لیگ در تضاد است. سازمان لیگ اما این زوایای ماجرا را نمی‌بیند و برایش اهمیتی ندارد.

البته یادی کنیم از افشین پیروانی که در روزی حامی برگزاری لیگ برتر در اوج کرونا بود و حالا که راه‌ها برای برگزاری بازی‌ها در دوره شیوع ویروس تمرین شده، مخالف برگزاری بازی است.

اما فارغ از این بحث‌ها که ناخودآگاه به کری‌های هواداری تنه می‌زند و گفت‌وگو را سخت می‌کند، باید نگران بود برای لیگی که در خطر بی‌نظمی است و البته نگران برای سازمان لیگی که به آسانی رأی خود را تغییر می‌دهد و برای تصمیماتش دلایل حرفه‌ای ندارد.

لیگ برتر بی‌شک باید جریانی مستقل از خواست باشگاه‌ها باشد و خود مجری برابری باشد، نه اینکه سازمان لیگ مسئولیت خود را در قبال نظم مسابقات از یاد ببرد. امیدواری این است که از تکرار چنین تصمیماتی پرهیز کنیم و البته ناامیدی هم این است که می‌دانیم هر دم می‌تواند تکرار شود.

علی کمانگری

 

سام ستارزاده

 

تنظیم برنامه بازی‌های پرسپولیس در آستانه فینال بزرگ لیگ قهرمانان آسیا، یکی از دردسرهای مهم سازمان لیگ در فصل پیش رو بود و مسئولین برگزاری مسابقات داخلی، پیش از آغاز فصل جدید فوتبالی، هم از وجود این چالش و هم از دشواری آن آگاه بودند اما ما یک حقیقت اضافه‌تر هم می‌دانستیم؛ اینکه انتظار خلاقیت و ایده‌پردازی از این مسئولین جهت حمایت از قرمزهای پایتخت و دیگر باشگاه‌ها بی‌جا است. 

این روزها به‌ خوبی می‌توان بازتاب این حقیقت را در سردرگمی متولیان لیگ برتر در برنامه‌ریزی سه دیدار حساس قرمزهای پایتخت دید.

آغاز لیگ برتر در آبان‌ماه، یک رکورد بی‌نظیر در تاریخ فوتبال باشگاهی ما بود؛ در حالی که افتتاحیه لیگ نوزدهم نیز با یک ماه تأخیر بی‌حاصل همراه شده بود. در شرایط کرونایی، رخدادهای غیرمترقبه به‌ اتمام رساندن مسابقات را دشوارتر هم می‌سازند؛ همانطور که فصل جدید تورنمنت باشگاهی داخلی ما شروع نشده رنگ تأخیر را به خود دید. 

معضل بعدی را هم مربیان شاغل در لیگ می‌دانند. تیم‌های اغلب آنان آمادگی برگزاری بازی‌ها با فواصل فشرده را ندارند.

یک تفکر هوشمندانه که حتی در نگاه اول منطقی به‌ نظر نیاید، می‌توانست هم از فشار مضاعف لیگ امسال بکاهد و هم از دشواری چینش برنامه بازی‌های 

پرسپولیس. 

چین که در سه ماه ابتدایی سال 2020 که مقارن با شروع دوره جدید سوپر لیگ‌شان بود، بیشتر از متوسط جهان با جهانگیری کروناویروس دست‌ و پنجه نرم کرد، لیگ 16 تیمی‌اش را در دو گروه که بالانشینانش بطور حذفی با یکدیگر بازی می‌کردند برگزار کرد تا تعداد بازی‌ها به دو سوم کاهش یابد. هم فصل فوتبالی آنها در سه ماه و نیم برگزار شد و هم گوانگژو، بیجینگ، شانگهای شنهوا و شانگهای SIPG با خیالی آسوده به قطر رفتند تا پرچمدار سرزمین اژدها در لیگ قهرمانان قاره کهن باشند.

دریغ که در فوتبال ایران، کسی اهل پیاده‌سازی سیاست‌های پیچیده و سنجیده برای حل معضلات نیست.

 بیشتر مدیران دوست دارند با تفکر «هرچه پیش آید خوش آید ما که خندان می‌رویم» به جنگ چالش‌ها می‌روند و نتیجه تصمیمات‌شان هم می‌شود درمان ابرو و آسیب به چشم. دیدار پرسپولیس – نساجی لغو شد تا ارتش سرخ طی سفر در معرض ابتلا به کووید قرار نگیرد.

 حاصلش چه شد؟ بی‌اعتمادی سایرین به پروتکل‌های بهداشتی که سازمان لیگ اتخاذ کرده. همین روزها، ذوب‌آهن (آخرین رقیب پرسپولیس قبل از فینال آسیا) 6 کرونایی در اردوی خود دارد. شهرخودرو که رقیب امروز گاندوها است، چرا به خود حق ندهد بابت سفر به اصفهان نگرانی داشته باشد؟ یا خود ذوبی‌ها چرا از کمین کرونا در سفرشان به تهران نترسند؟

البته در اینکه حق سرخ‌پوشان است که تغییرات در تقویم لیگ بیستم در هفته‌های آتی برای هموارسازی راه افتخارآفرینی‌شان در آسیا رقم بخورد، شکی نیست ولی ریشه این تغییرات، بی‌ثباتی در اجرای سازوکار برگزاری بازی‌ها است؛ درست مانند «کووید برک» که یک نمایش پوچ و بی‌اساس بود که بساطش با اولین نسیم اعتراضات از سوی مربیان لیگ، برچیده‌ شد.

 این بی‌ثباتی‌ها هم از این نشأت می‌گیرند که تدوینگران لیگ بیستم در زمانی که باید، به تمام جزئیات توجه نکردند.

شاید در سازمان لیگ از صعود پرسپولیس به اختتامیه لیگ قهرمانان 2020 کمتر کسی خوشحال شده باشد؛ چرا که وقتی تمام امور صرفاً جهت رفع تکلیف اداره می‌شوند، این صعود نه یک فرصت اعتبارافزایی، بلکه تنها یک مزاحم روی تقویم برگزاری مسابقات است.

میعاد نیک

 

لغو دیدار بین پرسپولیس و نساجی شاید آخرین گزینه‌ای بود که در مواجهه با قوانین AFC از سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال انتظار می‌رفت. با صعود سرخ‌ها به فینال رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا که حدود یک‌ماه پیش از آغاز رقابت‌های لیگ هم مشخص شد، سازمان لیگ فوتبال ایران می‌توانست برنامه‌ریزی مدون‌تری را انجام دهد که این گپ چندهفته‌ای بدون اختلال خاصی سپری شود و صدای 15 تیم دیگر لیگ برتری هم به اعتراض بلند نشود اما این شتابزدگی مسئولان فوتبال کشور برای برگزاری هرچه سریع‌تر لیگ بیستم باعث شد تا هم سرخ‌ها بلاتکلیف باقی بمانند و هم در حق مابقی تیم‌های لیگ اجحاف شود. شاید طرفداران تیم قرمزپوش پایتخت لغو تقابل شاگردان گل‌محمدی با نساجی را حق مسلم خود بدانند و چمن مصنوعی استادیوم وطنی قائمشهر را تبدیل به دستاویزی برای عدم حضور در مازندران کنند اما واقعیت این است که موفقیت یا عدم موفقیت یک تیم باشگاهی از هیچ‌گونه ابعاد ملی برخوردار نیست و از قهرمانی و یا نایب‌ قهرمانی پرسپولیس در آسیا، هیچ عواید مالی و غیرمالی نصیب نساجی، ذوب‌آهن و یا سپاهان نخواهد شد؛ همانطور که اگر یک تیم به افتخار حضور در دیدار نهایی مسابقات آسیایی نائل شد، هزینه‌اش نباید از جیب تیم‌های دیگر لیگ برود. بارها در مسابقات اروپایی دیده‌ایم که تیم‌های بزرگ برای حضور همزمان در 2 تورنمنت، مسابقات داخلی را با اعضای تیم آکادمی خود پیگیری کرده و تیم اصلی را به اردوی آماده‌سازی برای رقابت‌های مهمتر می‌برند تا نه سیخ بسوزد و نه کباب اما در لیگ ایران چه سیخ‌ها که نسوخته‌اند و چه کباب‌ها که جزغاله نشده‌اند! برای نخستین‌بار در تاریخ فوتبال کشور است که چنین حمایت بی‌شائبه‌ای از نهادهای دولتی به سمت یک تیم باشگاهی سرازیر می‌شود. وزارت ورزش و جوانان که مدعی‌ است طبق مصوبات مجلس شورای اسلامی اجازه هیچ‌گونه کمک مادی به سرخابی‌های پایتخت را ندارد، با جلسات پی‌درپی جهت رفع مشکلات تیم پرسپولیس برای حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا به‌دنبال یک اعتبارنامه باارزش برای خودش است و این تفکر به تمام ارکان فوتبال کشور اعم از فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ نیز تسری یافته. سرخ‌ها اگر توانستند در مبارزه با کرونا، تیم‌های عربی و مخارج عظیم خود به دیدار نهایی راه پیدا کنند، دلیل آن صرفاً به همت بلند تیم و تلاش بی‌امان بازیکنان و کادرفنی بازمی‌گردد اما مجموعه مدیریتی فوتبال کشور با این کمک‌های عجیب و غریب در پی مصادره به مطلوب موفقیت احتمالی پرسپولیسی‌ها در آسیا است. در شرایطی که پرسپولیس باید برای بازی‌های لیگ داخلی آماده می‌شد و قطعاً باید به مصاف نساجی می‌رفت، به‌ یکباره همه‌ چیز تغییر کرد تا سرخ‌ها به قرنطینه بروند و برای دیدار 29ام آذرماه آماده شوند. این تصمیم‌گیری از سازمان لیگ همانقدر عجیب بود که سکوت تیم‌های دیگر به‌ آن. قاعده «هر که بامش بیش، برفش بیشتر» اصلاً در فوتبال ایران رعایت نمی‌شود و از یک تیم باشگاهی حتی بیشتر از تیم ملی حمایت به‌عمل می‌آید.