تراژدی تلخی که برای سپاهان و شهرخودرو در لیگ قهرمانان آسیا رخ داد، اتفاق عجیب و خلاف واقع نبود. فی‌الواقع از این دو تیم سراپا ایراد و دلخوش به تغییرات عجیب تنها می‌شد انتظار حذف را داشت و بس. اینکه در فوتبال فشل و عقب‌مانده باشگاهی ایران بخواهیم دست‌نویس بسیار بدخطی را از یک نسخه اروپایی کپی کنیم، به هیچ‌ جای ما نمی‌آید. ورود سیدمهدی رحمتی و رسول نویدکیا به عرشه هدایت کشتی دو تیم مشهدی و اصفهانی و سپردن زمام امور مدیریت بازیکنان و رختکن آن هم در آستانه مهم‌ترین رقابت حیثیتی فوتبال باشگاهی ایران، تصمیم عجیبی‌ است که تنها از مدیران ایرانی برمی‌آمد. سپاهانی که روزگاری شانس اصلی حضور نماینده‌های ایرانی در مرحله نیمه‌نهایی و فینال همین رقابت‌ها بود و در جام باشگاه‌های جهان نیز بازی می‌کرد، کارش به جایی رسیده که دو بازی پیش از اتمام مرحله گروهی تقریباً عدم صعودش قطعی شده. تیمی که ورود نویدکیای بی‌تجربه را در چنین شرایط حساسی به‌عنوان یک شوک مثبت و یک شانس بزرگ تلقی می‌کند، نباید از عدم صعود ناراحت باشد. نه سپاهان بارسلوناست و نه محرم پپ گواردیولا. ورود یک اسطوره محبوب به کادرفنی تیم سابق چیز غریبی در دنیای فوتبال نیست؛ اما هر مسیر از قواعد خاص خودش برخوردار است و در فوتبال صحیح، این امور حساس به ‌شکل هردمبیل اجرا نمی‌شود. سپاهان شانس صعود را به قماری که مدیران باشگاه با انتخاب محرم داشتند، باخت و نباید از مسائل دیگر دلگیر و ناراحت باشد. نویدکیا یک گزینه مربیگری عالی برای حداقل 5 سال دیگر است، نه الان و نه در لیگ قهرمانان آسیا. علت شرایط بغرنج تیم مشهدی اما تنها به فقدان دانش مربیگری رحمتی باز نمی‌گردد و شاید عملکرد خلیجی فرهاد حمیداوی در این ناکامی‌ها مؤثرتر است. مدیرعامل تشنه شهرت تیم شهرخودرو با تصمیماتی که بی‌شباهت به عملکرد مدیران تیم‌های حاشیه خلیج‌فارس نیست، طی کمتر از دو سال اقدام به انتخاب 5 سرمربی کرده تا ثبات در استادیوم شهرخودرو به گوهر نایابی تبدیل شود. سیدمهدی رحمتی با قبول این ریسک و نیمه‌آویزان کردن دستکش‌های محبوبش تا حدودی آینده دور و دراز سرمربیگری خود را با مخاطراتی جدی مواجه کرد. اولین تجربه سکانداری سیدمهدی با ناکامی تلخی در دوحه همراه شد تا رحمتی بداند روزگاری که مقابل مربیانش یاغی‌گری داشت و جو را ناهموار می‌کرد، چه شرایط سختی را به صاحب نیمکت تیم تحمیل می‌کرده. فلسفه مربیگری در فوتبال کاملاً با فلسفه بازیگری متفاوت است و از یک بازیکن خوب نمی‌توان الزاماً انتظار داشت که سرمربی خوبی هم از آب در بیاید. اگر قرار به این بود که قطعاً دیه‌گو مارادونا اکنون به بهترین سرمربی جهان تبدیل می‌شد و ژوزه مورینیویی در جهان مربیگری وجود نداشت.