در تابستان امسال بود که راکی استاتنبرگ وارد مسابقات «فکر می‌کنی می‌توانی استریم کنی؟» شد. این مسابقات برای استعدادیابی عاشقان بازی‌های ویدیویی است و هدفش این است که افراد مستعد در عرصه بازی‌های ویدیویی، بتوانند مجالی برای نمایش خود داشته باشند.

استاتنبرگ 33ساله نمی‌دانست چه عملکردی خواهد داشت، ولی خبر داشت که قرار است با چند بازیکن بااستعداد و باتجربه رقابت کند. او البته در نهایت فاتح آن رقابت‌ها شد. امتیازی که به افراد داده می‌شود بر اساس مهارت و عملکرد کلی و سبک بازی و شخصیت آنها است.

عملکرد استاتنبرگ باعث شد که داوران و طرفداران تحت تأثیر قرار بگیرند اما نکته اصلی آن بود که استاتنبرگ 14 سال است که از گردن به پایین فلج است. او نمی‌توانست مانند دیگر بازیکنان از کنترلر استفاده کند. او از کواداستیک بهره گرفت، که با دهان کنترل می‌شود.

پیروزی او در مسابقات «فکر می‌کنی می‌توانی استریم کنی؟» نه‌تنها باعث شد او جایزه مالی را از آن خود کند، بلکه به او این امکان را داد که با «لومینوسیتی گیمینگ» قرارداد امضا کند و اولین فرد دچار فلج دست و پا باشد که با یک سازمان حرفه‌ای بازی‌های ویدیویی قرارداد می‌بندد.

آدرین مونتگومری، مدیر ارشد انتوزیاست گیمینگ، که مالک لومینوسیتی گیمینگ و چند شرکت دیگر هم هست گفت: «صرفنظر از هر چیز دیگری، او بازیکنی با کیفیت بالا است. او واقعاً خوب است و البته، این ماجرای الهام‌بخش را هم دارد. به نظرم او مسیر جدیدی را گشوده است و فکر می‌کنم الهام‌بخش افراد دیگر خواهد شد تا آنها هم گیمر شوند.»

استاتنبرگ در کودکی عاشق بازی‌های ویدیویی بود اما در سال‌های نوجوانی بیشتر به مدرسه، ورزش، کار و فعالیت‌های دیگر می‌پرداخت. او پس از فارغ‌التحصیلی از دبیرستان، یک کار تمام‌وقت در نزدیکی شهر دترویت که زادگاهش بود گرفت. کمی بعد از آن بود که زندگی او برای همیشه تغییر کرد. او 19 سال داشت که اتفاقی دهشتناک برایش روی داد. او با دوستانش کشتی می‌گرفت که ناگهان روی گردن فرود آمد. او را به بیمارستان منتقل کردند و مشخص شد که مهره سوم گردنش شکسته است. او می‌گوید: «در ابتدا امید بسیاری داشتم و وقتی که ورمش فروکش کرد، حالم کمی بهتر شد.» استاتنبرگ در هفته‌ها و ماه‌های پیش رو تحت فیزیوتراپی قرار گرفت اما در نهایت مشخص شد که او باید با فلج بودن کنار بیاید.

او می‌گوید: «پس از مصدومیتم، کار خاصی نداشتم که انجام بدهم جز اینکه تلویزیون تماشا کنم و از پنجره به بیرون خیره شوم. پس از مدتی، باید به این فکر می‌کردم که مرحله بعدی در زندگی‌ام چیست.»

برای استاتنبرگ، مرحله بعدی رفتن به سراغ بازی‌های ویدیویی بود. او اول بازی‌هایی که اندرو، برادرش روی ایکس‌باکس انجام می‌داد را تماشا می‌کرد. حوالی سال 2008 بود که اندرو در هنگام جست‌وجو در اینترنت، متوجه شد دستگاهی هست که راکی می‌تواند با کمک آن با دهانش بازی کند. این دستگاه در طول این سال‌ها تکامل بسیاری یافته و حالا استاتنبرگ می‌تواند به‌راحتی با آن بازی کند. او می‌گوید: «فکر نمی‌کنم بتوانند آن را از اینی که هست بهتر بسازند.»

چهار سال پیش، استاتنبرگ شروع به استریم کردن بازی‌هایش در توییچ کرد و مخاطبان بسیاری را جذب کرد. آنها دوست داشتند ببینند که او چطور بازی می‌کند. او لقب «راکی بی‌دست» را برای خودش انتخاب کرد و با همین اسم مشهور شد.

او در توییچ 67900 فالوئر دارد و تعداد فالوئرهایش در یوتیوب 54700، در اینستاگرام 11800 و در توییتر 4599 نفر است. استاتنبرگ ویدیوهای زیادی از نحوه بازی کردن خود به اشتراک می‌گذارد. بازی محبوب او Call of Duty: Modern Warfare است اما او ویدیوهای بامزه هم به اشتراک می‌گذارد. ماه گذشته بود که او ویدیویی منتشر کرد که در آن روی ویلچر لباس قرمز، سفید و آبی پوشیده و کمربند قهرمانی را هم بسته بود و خود را شبیه راکی کرده بود. او در ویدیویی دیگر لباس سوپرمن پوشیده و روی ویلچرش انگار داشت پرواز می‌کرد. او می‌گوید: «دوست دارم مردم را بخندانم.»

استاتنبرگ پس از پیوستن به لومینوسیتی گیمینگ محبوب‌تر هم شده است. او قراردادی با G FUEL امضا کرده که یک نوشیدنی انرژی‌زا با کافئین درست می‌کند و بازار هدفش طرفداران بازی‌های ویدیویی است. او هر روز هم ویدیو آپلود می‌کند، هرچند که البته در حال حاضر، دلیل این کار بیشتر بازاریابی است. او یکی از 50 اینفلوئنسری است که با انتوزیاست گیمینگ قرارداد امضا کرده‌اند. این شرکت وب‌سایت‌ها و پلتفرم‌های بازی متعددی دارد و حالا حدود 200 میلیون مخاطب در ماه دارد.

مونتگومری می‌گوید: «اینکه عضو یک سازمان حرفه‌ای ورزش‌های ویدیویی باشید مانند این است که با یک تهیه‌کننده بزرگ موسیقی قرارداد امضا کرده باشید. ما زیرساخت، بازاریابی و استعدادهای خود را داریم تا بتوانیم به افراد کمک کنیم که مسیر حرفه‌ای خود را آغاز کنند، یا اگر در آن قرار دارند، به مرحله بالاتری بروند. ما ابزارهای بسیاری داریم تا به این افراد کمک کنیم مخاطبان بیشتری پیدا کنند.»

استاتنبرگ می‌گوید: «زمانی که استریمینگ را شروع می‌کنید و این تیم‌های بزرگ بازی‌های ویدیویی را می‌بینید، به خود می‌گویید که دوست دارید عضوی از آنها باشید. اینکه بتوانید دست به چنین کاری بزنید دیوانه‌کننده است.»

استاتنبرگ در چند سال گذشته رابطه‌ای صمیمی با گیمرهای دیگری که ویلچرنشین هستند پیدا کرده است. آنها تقریباً هر روز در شبکه‌های اجتماعی در ارتباط هستند و از استاتنبرگ می‌خواهند به آنها توصیه‌هایی داشته باشد یا اینکه ماجراهایشان را برایش تعریف می‌کنند. او می‌گوید: «اکثر مواقع به آنها می‌گویم: سرتان را بالا نگه دارید. من به آنها می‌گویم: کواداستیک خیلی باحال است، ببینید برای من چه کرده است. شما کافی است ماجرایی مثبت را به افراد بدهید و ذهن آنها را از موارد منفی دور کنید. این به شما خیلی کمک می‌کند.»

البته، استاتنبرگ روزهای دشوار خود را هم داشته است. او در ماه گذشته یک بار بیمار شد و نمی‌دانست که چه اتفاقی افتاده است: «احساس می‌کردم ضعیف شده‌ام و انگار دارم غش می‌کنم اما برای هشت ساعت بازی کردم چون باعث می‌شد ذهنم از این ماجراها دور باشد. باید خود را در دنیای دیگری غرق کنید تا مسائل زندگی واقعی را فراموش کنید.» مونتگومری می‌گوید: «او فردی کاملاً الهام‌بخش است. به باور خیلی از افراد، او فردی بسیار ویژه است. همینطور هم هست.»

منبع: فوربز

 زنی که تلاش می‌کند لیگ حرفه‌ای فوتبال زنان ژاپن به راه بیفتد تقریباً 11هزار کیلومتر آن‌طرف‌تر زندگی می‌کند. کیکوکو اوکاجیما در شهر بالتیمور مریلند ساکن است. او رئیس هیأت مدیره «لیگ قدرت‌بخشی به زنان» (WE) است و نمی‌خواهد فقط لیگ زنان را راه‌اندازی کند، بلکه می‌خواهد فرهنگ پیرامون آن را هم تغییر دهد.

اوکاجیما می‌گوید: «چالش ما این است که این اولین دوره لیگ حرفه‌ای است. در ژاپن هرگز نگاه حرفه‌ای به ورزش زنان نشده است. در ژاپن تیم فوتبال حرفه‌ای نداریم. البته گلف‌بازهای حرفه‌ای داریم؛ ورزش‌های انفرادی این‌طور هستند اما هیچ تیمی که حرفه‌ای باشد نداریم.»

اوکاجیما بازیکن سابق تیم ملی زنان ژاپن است و پس از فوتبالش، به سراغ دنیای تجارت رفت و موفقیت‌های بسیاری را در ژاپن و در آمریکا کسب کرد. او حالا می‌خواهد این موفقیت‌ها را در فوتبال تکرار کند.

نام لیگ فوتبال حرفه‌ای ژاپن «لیگ قدرت‌بخشی به زنان» خواهد بود. این لیگ از پاییز سال آینده و پس از المپیک توکیو آغاز می‌شود. تاکنون 17 تیم در این رقابت‌ها ثبت نام کرده‌اند که این فراتر از انتظارات بوده است. هشت تیم متعلق به باشگاه‌های حاضر در لیگ فوتبال مردان ژاپن هستند. اوکاجیما می‌گوید که احتمالاً 10 تیم از بین آنها انتخاب شده و در لیگ حضور خواهند یافت.

قرار است لیگ WE دسته برتر فوتبال زنان ژاپن شود و بالاتر از لیگ نادشیکو قرار بگیرد. بیش از سه دهه است که لیگ نادشیکو برگزار می‌شود. چند بازیکن این لیگ دستمزد می‌گیرند اما اکثر آنها آماتور هستند و دستمزدی دریافت نمی‌کنند. در لیگ WE، هر تیم باید دست کم 15 بازیکن با قرارداد حرفه‌ای داشته باشد و پنج بازیکن دست کم 50 هزار دلار در سال درآمد داشته باشند. دست کم یکی از مدیران تیم‌ها باید زن باشد و در عرض سه سال، باید نیمی از کادر مدیریتی تیم‌ها را زنان تشکیل بدهند.

اوکاجیما امیدوار است که این لیگ بازیکنان بسیاری را از سراسر دنیا جذب کند اما هدف دیگر او این است که بازیکنان ژاپنی در این لیگ پرورش یابند. ژاپن در سال 2011 قهرمان جام جهانی زنان شد و در حال حاضر رده 11 دنیا را دارد.

اوکاجیما می‌گوید: «خوب است که بازیکنان تیم ملی فرصت بازی مقابل بازیکنان خارجی را دارند اما اگر در تیم ملی نباشید، بعید است که بتوانید کنار یک بازیکن خارجی یا رودرروی او بازی کنید. پس برای همه بازیکنان ژاپن خوب است که یک هم‌تیمی از آمریکا یا اروپا داشته باشند.»

یکی از چالش‌های او این است که برای این لیگ مخاطب پیدا کند، آن هم در میانه بحران ویروس کرونا. طرفداران نادشیکو عموماً مسن هستند و در هر بازی حدود 1500 نفر به ورزشگاه می‌آیند. اکثر بازی‌های این لیگ در زمانی برگزار می‌شوند که کودکان در مدارس هستند اما اوکاجیما می‌خواهد زنان و دختران برای تماشای بازی‌ها بیایند و زمان برگزاری دیدارها هم وقتی باشد که خانواده‌ها بتوانند تماشا کنند. او می‌خواهد افراد بتوانند بیرون ورزشگاه میوه و سبزی یا صنایع دستی بفروشند، یا حتی پزشکان بیایند و زنان را معاینه کنند. هدف او این است که در سال اول، میانگین 5000 نفر در هر بازی ثبت شود.

مهم‌ترین نکته برای بقای لیگ این است که اسپانسر پیدا شود. اوکاجیما امیدوار است که موفقیت لیگ فوتبال زنان آمریکا را تکرار کند و بتواند با شرکت‌های بزرگی قرارداد امضا کند. او گفته که در حال حاضر یک اسپانسر پیدا شده است و امیدوار است که شرکت‌های دیگری هم در راه باشند: «اسپانسرهای شرکتی عموماً علاقه‌ای به سرمایه‌گذاری روی فوتبال زنان ندارند. ما باید این را تغییر دهیم و نشان دهیم که فوتبال زنان می‌تواند برای آنها ارزش خلق کند.»

منبع:AP